الهی! ای گشاینده‌ی زبانِ مناجات گویان! و اُنس افزای خلوت‌های ذاکران و حاضر نفس‌های رازداران، جز از یادکَرد تو ما را همراه نیست، و جز از یاداشت تو ما را زاد نیست، و جز از تو به تو دلیل و رهنُمای نیست.

خدایا! نظر کن در حاجت کسی، کَش جز از یک حاجت نیست.


کردگارا ، ای خداوند مجید

ای مرا نزدیک از حبل ورید

ای دعای دردمندان را مجیب

یا لطیف و یا خبیر و یا رقیب

گر دعای ما بسی آلوده است

ور به هنگام حوائج بوده است

خود تو دانی عجز عبد مستکین

کن اجابت یا غیاث المذنبین

خائفم از کثرت عصیان خویش

خود ببخشا جرمم از غفران خویش

گر برانی از در خود ای کریم

کعبۀ خود سازدم دیو رجیم...

س.ن: اشعاری که امشب(و احتمالاً شب‌های آینده) از آن‌ها استفاده می‌کنم، مناجات‌خوانی‌های حاج‌فیروز زیرک‌کار است. از مداحان به نام و خوش‌صدای تبریزی. دوستی این اشعار را برایم فرستاد و حقیقتاً آنقدر دلنشین بود که دلم نیامد به اشتراک نگذارمشان.