دو کلمه حرف حساب

نمی‌دونم چرا اصلا با فوتبال نگاری‌هات حال نمی‌کنم، نه اینکه بد بنگاری، اصلا،  من نمی‌تونم با فوتبال ارتباط بگیرم :(

خلاصه تصمیم گرفتم فوتبال‌نگاری‌هات رو نخونم !

خیلی خوب بود که پست! خیلی.‌ 

من هیچوقت حس خوبی به فوتبال ایران و جوش و مدل هواداریاش نداشتم

اینم من امروز دیدم:

https://www.aparat.com/v/lnaz7

جالب بود برام، گفتم به اشتراک بذارم.

البته اونجا هم کم درگیری و جنگ راه نمیوفته تو ورزشگاه، ولی خب این چیزی از درد این اتفاق کم نمی‌کنه دل آدم بیشتر می‌سوزه چون آخرین فاجعه نخواهد بود

آخه فوتبال رو همه واسه هیجانش نگاه میکنن،البته همینه کلا

ولی من لذتی نمیبرم ازش

اما دیدتون به این قضیه مقایسه رو دوست داشتم :)

هممممم

واسه من کارای هنریه

حادثه جیگر سوزی هست البته که باز یه عده گفتن باید حواس مامان باباش بهش می‌بوده تقصیر ما چیه ولی خب امیدوارم یه روزی یه جایی آه این مادر های داغ دیده زندگیشون بگیره یه زمانی دنیا دار مکافات بود نمیدونم برای یه عده چرا نیست 

منم مث حامد از فوتبال خوشم نمیاد. حتی نسبت به فوتبال تنفر هم دارم ولی پستای فوتبال‌نگاریت رو میخونم چون معمولا پشت این پستا یه چیز فراتر از فوتبال هست. قالبش فوتبالیه ولی حرفش حرف حسابه :)

واقعا این مطلب شما اصلا فوتبالی نبود. اگر تو ایران این اتفاق بیفته که نمیافته، اون آدمهایی که اون پایین نشستن یه عده شون پا میشن و به بالا نگاه میکنن و میگن "هووووووووی ...کِـ.... چیزِ فلان فلان شده موهامو تافت زده بودم". یکی دیگه پا میشه خواهر مادر اون بالاییه رو میکشه پایین دوتا سیلی میزنه و شوتش میکنه بالا. مأمورا هم که هجوم میبرن با باتوم بالاییا رو میزنن و خلاصه جنگی میشه. یه عده هم اون پایین دارن همدیگه رو جر میدن که من نارنجیه رو میخواستم اون یکی میگه: عِهِکی اول اون باب اسفنجی رو بده تا نارنجیَ رو بدم و همینطوری خون و خونریزی ادامه داره و یه عده که اون بالا عروسک نخریدن هم میگن: خوب شدم پولمونو حروم نکردیم و دور نریختیم. گور بابای اون نیازمنده و بیماری که قراره با پول عروسک حالش خوب بشه. میخوام نشه. مرده شورشونو ببرن. بعد شروع میکنن داد میزنن به داور که "شیر سماور..."یکی هم میره خوشو رنگ میزنه و به آتیش میکشه و تو این ولوشو یه سری توجه ها رو به خودش جلب میکنه . یه عده هم که بیرون استودیوم با پول عروسکا دارن برج میسازن و به ریش اون صد هزار نفرِ تو استادیوم میخندن و رئیس قوه قضاییه هم گیر داده به وارد کننده ی پشم و خز که اگر تو نبودی این عروسکا تولید نمیشدن....

این اصلا ربطی به فوتبال نداره. کجاش فوتبالیه؟ این مربوط میشه به فرهنگ یه مملکت. تربیتِ خانوادگی. تربیتِ خانواده هایی که هرکدومشون از بچگی به بچه هاشون یاد دادن نزنی، میزنن و نخوری، میخورنت.  آقا گل کووووووووو تااااااااااااااااااا   آدمْ ایرانیها بخوان بفهمن چه خبره؟ یارو گلاب میپاشید تو روز عاشورا گرفتن زدنش که بیشعور خیس شدیم. بعد توقع داریم که همچین خیراتهایی با پاندای کنفو کار و باب اسفنجی و عروسک "پو" صورت بگیره؟ نه برادر من.تهِ تهِ خیراتِ ما ایرانیا اینه که سفره نذری بندازیم تو هیأت امام حسین و منتظر باشیم قبل از سِروِ نذری اسممونو ببرن و به همه معرفی  کنن که بانیِ غذای امشــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــب آمیز مهدیِ فعله گریه.. (یه عده هم عربده بکشن:بشمار) بیبیپ هوررراااااا.... 

آقاگل با پارگراف آخرت حال نکردم.
همه حرفات درست. ولی همون طور که فوتبال بازی کردن ما حرفه ای نیست و فاصله زیادی با تیم های حرفه ای دنیا داره. طرفداری و امکانات ما هم فاصله زیادی با طرفداری حرفه ای  و امکانات حرفه ای داره.

فوت عماد از بی مسئولیتی چند نفر واقع شد. چند نفری که اصلا معلوم نیست ککشان بگزد یا نه.

ولی چیزی که الان کم رنگ بودنش بیشتر از همیشه معلوم شده، نقش اجتماعی جوامع فوتبالی است.از کانون هوادرانی که اجتماعی ترین کارشان طرح موزایکی و رو به رو آماده باش است نمیشه توقع داشت حرکت اجتماعی انجام بدهد. هواداری که هنوز به بی نظمی در بلیط فروشی عادت دارد رو نمیشه برای حرکت اجتماعی متوقع بود. و......

اگر روزی هواداری در ایران حرفه ای شد. در مقابل واقیعی مثل فوت عماد می توان توقع حرکت جمعی و در ادامه اثر آن بر مسئولین را داشت.

این هم یه جا خوندم گفتم شما هم بخونید

در مهد کودک های ما 9 صندلی میذارن و به 10 بچه میگن هر کی نتونه سریع برای خودش یه جا بگیره باخته و بعد 9 بچه و 8 صندلی و ادامه بازی تا یک بچه باقی بمونه...

بچه ها هم همدیگر رو هل میدن تا خودشون بتونن روی صندلی بشینن... 

در مهد کودکهای ژاپن 9 صندلی میذارن و به 10 بچه میگن اگه یکی روی صندلی جا نشه همه باختین!!

لذا بچه ها نهایت سعی خودشونو میکنن و همدیگر رو طوری بغل میکنن که کل تیم 10 نفره روی 9 تا صندلی جا بشن و کسی بی صندلی نمونه!

بعد 10 نفر روی 8 صندلی، بعد 10 نفر روی 7 صندلی و همینطور تا آخر....
 
✍🏻شرح حکایت :
با این بازی ما از بچگی به کودکان خود آموزش میدیم که هر کی باید به فکر خودش باشه!

با این بازی اونا به بچه هاشون فرهنگ همدلی و کمک به همدیگر و کار تیمی رو یاد میدن!

البته ما هم این خیریه و کمک رو داریم منتها شاید کمتر در فوتبال و مثلا در اربعین و امثالهم؛ یه عده هم همیشه سوء استفاده میکنن از این چیزا، اینم شاید تاثیر داشته باشه.یه بزرگی میگفت جایی که خیریه ها دارن زیاد میشن و فاصله طبقاتی زیاد عدالت کمیتش میلنگه؛ ولو همه دنیا خیریه بشن. نفی کار خیر نیست ها.

خب به نظر من این مقایسه‌ات اصلا درست نبود. البته از نظر من... عموم دربی‌ها و بازی‌هایی که بیرون از زمین هم حاشیه دارن از ال‌کلاسیکو و دربی دلامادونینا و دلاکاپیتاله تا همین دربی خودمون ریشه‌های مذهبی و سیاسی دارن و به خاطر شکل نمادینشونه که عموما باعث درگیری می‌شن. دربی خودمونم طبق اون چیزی که از بابام شنیدم ریشه سیاسی داره تا حدودی.

ماجرای پسربچه‌ای هم که کشته شد مربوط به حاضرین توی ورزشگاه نبود تا جایی که من شنیدم و به خاطر استفاده پیمانکار از تیر برق به عنوان ستون بوده. 

نمی‌گم بهترین مردم دنیا رو داریم، امّا حقیقتا مردم بدی هم نیستیم. هر جامعه‌ای هر گوشه دنیا یه سری ویژگی‌های خوب داره و یه سری ویژگی‌های بد و ما دائم داریم خودمون رو با بهترین های دیگران مقایسه می‌کنیم. کاری که توی زندگی‌های فردی مون هم انجام می‌دیم و به نظرم همینه که اینقدر روحیاتمون افسرده شده.