دو کلمه حرف حساب

آره واقعاً ، این ویژگی تو آدم بزرگا یه جوری اسکل بازیه ولی :|

دس رو دلم نزار که ...

منم منم
:/

دیگه این تکنیک عنوانو خالی گذاشتن خز شده:دی

آخ گفتین:'(بزرگ میشیم یاد میگیریم اگه مثه بچگیامون کف دست باشیم محکوم میشیم به از دست دادن..

خوش به حالشون...

منم حسودیم میشه واسه اینکه راحت گریه میکنن :دی

من حسودیم نمیشه چون این خصلت بچه‌ها ناشی از بی‌مسئولیتی اونهاست. و این «مسئولیت»ه که انسان رو انسان می‌کنه.

بچه بودم هی خدا خدا میکردم که بزرگ شم اما الان که بزرگتر شدم میگم کاش همون بچه  کوچولو میموندم
نمییدونم فقط من اینجوری فکر میکنم یا همه اینجوری اند
ادم هر چی بزرگتر میشه مسئولیتش بیشتر میشه و زندگی سخت تر

راستی یه سوال:
چرا ((دو کلمه حرف حساب)) شد ((دو کلمه حرف بی حصاب)) ؟؟/

میگم خبریه؟! :دی

نمی شه بگید؟

و ارزش هر کس به حرفهایی ست که برای نگفتن دارد....

ببین یه جمله ای هست از یه آدم معروفی که من اسمش یادم نیست!! :) ولی جملهه خیلی معروفه :
حرفهاییست برای گفتن...
و حرفهایی ست برای نگفتن ...
حرفهایی که ( از نمیدونم چی چی ) دل میگسلند ( یه چیزی تو همین مایه ها!! )
و ارزش هر کس به قدر حرفهاییست که برای نگفتن دارد....
:)

وا خب منم همینو گفتم دیگه!!! :))))


مهم مغز مطلبه که رسید ^___^
یعنی من که رسوندم ،تو اگه نگرفتی تقصیر من نیست ^____*