استفانی فراپارت را احتمالاً سال‌های سال به یاد خواهیم آورد. نخستین داور زنی که در یک رقابت بین‌المللی پابه‌پای مردان می‌دوید. دنیا پر است از اولین‌هایی که همیشه ماندگار شده‌اند. از اولین انسانس که روی ماه قدم زد تا اولین انسانی که قصه‌ را آفرید. فراپارت و تیم داوری‌اش از جنس همین اولین‌ها بود. وقتی پیشاپیش بازیکنان پا به درون چمن سبز می‌گذاشت لبخند می‌زد. ولی استرس را می‌شد از چشم‌هایش خواند. هیجان درونی‌اش را می‌شد از شکل دمیدنش در سوت‌ شنید. کمی هم شانس یارش بود که در نخستین تجربه‌اش اتفاق خاصی نیفتاد. بازی بیشتر از اینکه درگیرانه باشد، یک بازی فنی بود. کمتر خطایی اتفاق می‌افتاد و به جز چند صحنه جنجالی شکل نگرفت. قضاوت فراپارت البته بی اشتباه هم نبود. مثل صحنۀ پنالتی آخر که باید آن را تکرار می‌کرد و نکرد تا بازی با برد لیورپولی‌ها تمام شود. 

حالا که بحث فوتبال است و یک طرف میدان هم چلسی است، از آقای مربی جوان هم بنویسم. باخت چهار بر صفر جلوی منچستر اوله شروع خوبی برای چلسی لمپارد نبود. ولی بازی شجاعانه و شطرنج‌وار دیشب نشان داد که آن نتیجه چیزی جز یک بدشانسی نبوده. که می‌شود به این تیم امید داشت. تیمی که در کنار سرمربی جوانش از بازیکن‌های جوانی هم بهره می‌برد. از کورت زومای بیست و چهار ساله در خط دفاع تا تامی آبراهامی که مهاجم است و دیشب پنالتی آخر را از دست داد تا بدشانسی‌ فعلاً دست از سر تیم لمپارد برندارد.