دو کلمه حرف حساب

امشب پس از مدت ها با حضرت حافظ که الحق حافظه ماست آشتی نمودیم.

مکدر شدنمان بر می گردد به آخرین تفعلی که به دیوان ایشان زدیم! از قضا نمی دانم چه شده بود که شیخنا حال و روز خوبی نداشت رو به این بنده نگارنده نموده و فرمود:

"مگو دیگر که حافظ نکته دانست"

"که ما دیدیم و محکم جاهلی بود"

اینکه در آن زمان حافظ هم برای ما به نوعی تاقچه بالا گذاشته و به میکده راهمان نداد خب مرا سخت آمد.

از قضا امشب که داشتم گرد و خاک یک ساله کتاب های بخت برگشته را می گرفتم دیدمش که در کنجی  از کتابخانه دست به زانو نهاده و بغض کرده و نشسته است. خیلی دلم به حالش سوخت. برش داشتم و به ناگاه چشم بر هم نهاده دستی بر زلفکانش کشیده و به آرامی با سر انگشتان قلبش را شکافتم!!!

درد را در چهره اش حس می کردم، در آخرین لحظات لب به سخن گفتن گشود و فرمود:

ملاحظه نمودید

الحق که خوب یاد گرفته دل ما را به دست بیاورد ناجنس! باری، بی خود و بی جهت که کسی را رند لقب نمی دهند!!!!