دو کلمه حرف حساب

از چه نظر؟

دزیره رو نخوندم. ولی با توجه به سال چاپش می‌شه حدس زد که ماجرامحور باشه.

آره. مثلاً می‌شد در ادامه همین حالا به رمان شخصیت هم اشاره کرد. ولی متن که طولانی باشه، خوندنش سخت‌تر میشه و حوصله‌ خواننده رو سر می‌بره. برا همین جداش کردم که توی یه پست دیگه بنویسمشون. حالا هر تعداد پستی که بشه. بهتر نیست این‌طوری؟

سلام.

ادامه داره ان‌شاءالله. :)

گندم فکر می‌کنم. خودم تغییرش دادم قدیما.

زنده باشین. دم و بازدمتون گرم :)

فکر می‌کنم ویژگی اغلب رمان‌های کلاسیک همین ماجرا محور بودنشونه. از دهۀ 1960 به بعده که آروم آروم رمان نو ظهور می‌کنه و شخصیت اهمیت بیشتری پیدا می‌کنه. 

آره. کوری هم دقیقاً همین ویژگی رو داره. 

دارم فکر می‌کنم، صبحی که پست رو نوشتم چرا نتونستم مثال خوبی توی رمان‌های ایرانی پیدا کنم؟ کم و بیش رمان‌های پلیسی و حادثه‌ای داریم. مثالش پاورقی‌نویس‌هایی مثل مستعان یا ر. اعتمادی و جواد فاضل باشه فکر کنم. البته که تا امروز فرصت نکردم سراغ این‌ها برم و بخونمشون. 

سلام.

اگر می‌خواید تا بگردم و فونتش رو براتون بفرستم. فکر می‌کنم آموزش تغییرش رو توی یکی از وبلاگ‌ها بود که دیدم.

من هنوز دوست دارم هری پاتر بخونم حتی. 

همین‌طور که فیلم‌های فانتزی و تخیلی جذابیت داره دیگه. مهم نیست که حرفی برای گفتن داشته باشه یا نه. سرگرم کننده است و انسان‌ امروزی هم سرگرمی رو دوست داره. درواقع انسان امروز دیگه اون کارگر و برزیگر دیروز نیست که از صبح تا شب روی زمین و کارخانۀ ارباب کار کنه و شب فقط ترجیح بده که بخوابه یا با خوانواده‌اش باشه. خوب یا بد، توی دنیای امروز فرصت بیشتری برای سرگرمی و تنهایی در اختیار داریم. 

تام سایر چه پیشنهاد خوبی بود. 

احتمالاً مغزت هنوز دوست داره بره توی اون زیر زمین قدیمی و دنبال اون دو برگۀ گم شده بگرده. برای همین هم هیچ وقت راضی نشده از روی یک کتاب نو یا پی‌دی‌اف پایان داستان رو بخونه. :)

میگن قدمت قصه و داستان به اندازۀ همۀ سال‌هاییه که آدم روی زمین زندگی کرده. همین نشون میده که چقدر قصه برای ما اهمیت داره. :)

باشه. پیدا کنم میام و می‌فرستم براتون. :)

این مسئلۀ سانسور درون کاش فقط به خاطر سانسور بیرونی بود. یه وقت‌هایی هم به خاطر اون احساس شرم و حیای خودمونه. 

به نظرم توی خوندن از نویسنده‌های ایرانی لازمه که یه ترکیبی از نویسنده‌های امروزی و نویسنده‌های دیروز داشت. اینکه از هدایت یا علوی و ساعدی بخونی لازمه. ولی در کنارش لازمه که فضای امروز رو هم بشناسی. برای همین پیشنهاد می‌کنم در کنار این‌هایی که نام بردی چندتا کتاب چاپ جدید رو هم بخونی.

راستش خیلی سخت منظورتون رو گرفتم. آره. داستان و رمان بستریه که میشه با استفاده از اون حرف‌های زیادی زد. میشه به روایت تاریخ پرداخت. یا خواننده رو با جغرافیای مکان دیگه‌ای آشنا کرد. همه این‌ها معمولاً از ویژگی‌های رمان‌های ماجرا محوره. اگرچه ممکنه توی رمان‌های شخصیت محور هم در زیرلایه‌ها بتونی تاریخ رو ببینی. مسائل اجتماعی رو حس کنی. 

پیرمرد و دریا بیشتر شخصیت محوره به نظر من. ولی یه جورایی روی مرز قرار می‌گیره. هم نشانه‌هایی از رمان‌های کلاسیک رو داره و هم نشانه‌های از رمان مدرن رو. 

من ترجیح میدم سکوت کنم و بگذرم...

خود من هم تا همین چند سال پیش با کتاب‌های داستانی میونۀ خوبی نداشتم. با این حال الان فکر می‌کنم نقش داستان رو نمیشه نادیده گرفت.

سلام. :)

سلام.

دست شما درد نکنه.

ممنون که این بحث رو شروع کردی. منتظر بودم یکی بپرسه تا جواب بدم :)

نه نمیشه این رو گفت. زاویه دید رو نویسنده بسته به فرم داستانش مشخص می‌کنه. ممکنه نویسنده برای اینکه شخصیتش رو از بیرون ببینه و تجزیه و تحلیل کنه، داستان رو از زاویه دید سوم شخص بیان کنه.

برای هر رمان یا داستان یک سری عناصر تعریف می‌کنن. شخصیت، پیرنگ، فضا، زاویه دید، گفت و گو و هر چیزی که اجزاء اصلی اون داستان رو تشکیل میده. توی رمان و داستان کلاسیک بیشتر از هرچیزی خود داستان و ماجرای اون اهمیت داشت. همینکه شما یک ماجرای عجیب و غریب توی ذهنت داشتی، می‌تونستی رمان موفقی بنویسی. ماجرایی که کشش بالایی داشته باشه و خواننده رو با خودش بکشونه. ساده‌ترین مثالش هری پاتر. چرا ما رو با خودش می‌کشونه؟ چون خود ماجرا برای ما جذابه. همه ماها مدرسه رفتیم و با محیط مدرسه آشناییم. ولی مدرسه‌ای که مخصوص جادوگرها باشه و همه چیزش حول این موضوع بچرخه رو ندیدیم. برای همین برامون جذابیت خیلی زیادی داره. یا جین ایر برای ما داستان جذابی داره. جین ایر یه دختره که ما با زندگی سختش آشنا میشیم و بعد همین دختر به خونه‌ای میره برای آموزش به یک کودک. و بعد عاشق اربابش میشه. از اون طرف طبقۀ بالایی عمارت زن ارباب که دیوانه شده، زندانیه و کسی هم ازش خبر نداره. این وسط یک سری اتفاق‌ها می‌افته و دست آخر زن ارباب خونه رو به آتش می‌کشه و آخر داستان جین ایر با ارباب خودش ازدواج می‌کنه. چند تا چیز این وسط هست که خواننده رو با خودش می‌کشونه. رمز طبقۀ بالایی عمارت چیه؟ سر و صداها دلیلش چیه؟ جین آخرش به ارباب می‌رسه؟ و ... به این دست رمان‌ها که خود داستان و ماجرا اهمیت بیشتری داره میگیم ماجرا محور.

ممنون بابت معرفیش.

زنده باشین.