دو کلمه حرف حساب

نمی‌دونم اون موقع‌ها مخاطب کتاب‌های کهن با این موضوع‌ها چطور برخورد می‌کردند؛ ولی من همش احساس می‌کنم دارم یه یادداشت فانتزی می‌خونم؛ یعنی تا این حد برام غریبه ها.

یک بار هم ابوسعید، به ابوالحسن خرقانی میگه:
قصد حج کرده‌ام.
جوابی که ابوالحسن میده حیرت‌انگیزه:
چرا چنان نباشی که کعبه به طوافِ تو آید؟!

خیلی زیبا بود واقعاً. ممنونم که به اشتراک گذاشتید آقا گل عزیز.

اینا یه مشت صوفی بودن

نویسنده و خواننده :)

سلام و درود آقاگل عزیز

ببخش ! با اینکه بزرگان گفته اند:

در جواب هر سخن جاجت گفتار نیست

چشم بینا عذر میخواهد لب خاموش را

ولی ب این آقای دُچار باید ی چیزی بگم !

..... آقا مرتضا بله اونا صوفی بودن ـ پیف بودن ـ بد بودن و .... و تفکر امروزین شما بهترین و محقترین تفکر هست ( ک در عمل هم ثابت شده و داریم میبینیم)  :((

حرص آدم رو در میارن خب ! :))

یادم رفت چی میخاستم بگم :(

دستت درد نکنه پیرمرد نازنین !

و دست کدکنی عزیز هم درد نکنه و سلامت باشن الهی ک زحمت پنجاه سال پژوهش اش رو برای ادب دوستان ب یادگار گذاشتن

آرامش و شادی و سلامتیت آرزومه

در این رابطه کعبه رفتن یه حکایتی هم هست من خیلی دوستش دارم، بایزید یه نفر رو تو راه می‌بینه میگه کجا میری میگه دارم میرم حج، میگه چقدر می‌خوای برای این سفر هزینه کنی میگه هفتاد دینار، میگه اون هفتاد دینار رو بده به من و هفت دور، دور من بچرخ، که خدا همین‌جاست 

تصحیج ـ در مصرع اول ـ حاجت ـ درست هست

و یادم افتاد :)) چی میخاستم بگم 

والا اینا با این نوناشون نمیزارن ک  :)

ایشااله تبخال بزنی مرتضا !

درمورد نوشتن ک اشاره کردی (موجز و کوتاه بودن برخی حکایت ها) خود  عطار هم باوجودیکه تمام سعی خودش رو کرده باز هم نمیتونسته مثل گذشتگان عصر خودش با کوتاهی عرض بیان بکنه  (پس زیاد ب اینکه نمیتونی در کوتاه ترین فرم حرفات رو بنویسی نگران نباش :))

میدونی ک حکایت های تذکرة الاولیا نسبت ب متون پیشینی ک خودش گفته (جمع آوری از چندین کتاب) هست و عطار غالبن با استفاده از صنایع ادبی بلندتر و دارای اجزای بیشتری ست و  از حال و هوای داستانی و سیر منطقی تری برخوردار هست ب نظرم چون تبحر شاعرانه داشته برای همین  قلمش رو آزادانه تر جولان داده

داستان ابراهیم ادهم و پسرش 

شرح تعرّف: «ابراهیم ادهم چون از خلق اعراض کرد و روی به حق آورد، او را پسرکی بود به شیر. چون مرد گشت پدر خویش را از مادر طلب کرد. مادر گفت: پدر تو گم گشت. در بلخ منادی کرد که هر که را آرزوی حجّ است بیایند. چهار هزار تن بیامدند. همه را به نفقه و ستور خویش به حج برد بر آن امید که خدای تعالی دیدار پدر خویش او را کرامت کند. چون به مکّه درآمد در مسجد حرام مرقع داران را دید. پرسید ایشان را که ابراهیم ادهم را بشناسید؟ گفتند: یار ماست. ما را میزبانی کرده است و به طلب طعام رفته است. نشان او خواست و بر اثر او برفت. به بطحای مکه بیرون آمد. پدر را دید سر و پای برهنه با پشته‌ای هیمه می‌آورد. پی او گرفت و به بازار درآمد. او آواز داد که «من یشتری الطیب بالطیب؟ حلال به حلال که خرد؟ نانبایی او را بخواند و هیزم بستد و نان بداد. نان با نزدیک یاران خویش آورد و در پیش ایشان بنهاد. پسر فراز آمد و سلام گفت. ابراهیم او را بشناخت و در کنار گرفت و روی به آسمان کرد و گفت: الهی اغثنی. پسر در کنار پدر جان بداد. یاران گفتند: ای ابراهیم چه افتاد؟ گفت: این پسر من است. چون او را در کنار گرفتم مهر او در دلم بجنبید. ندا آمد که یا ابن ادهم تدعی محبتنا و تحب معنا غیرنا؟ دعا کردم که یا رب. فریادم رس. اگر محبت او مرا از محبت تو مشغول خواهد کرد یا جان او بردار یا جان من. دعا در حق او مستجاب گشت»

تذکرة الاولیا: «نقل است که چون از بلخ برفت، او را پسری مانده بود شیرخواره. چون بزرگ شد پدر خویش را از مادر طلب کرد. مادر گفت: پدر تو گم شده است و به مکّه نشانش می دهند. گفت: من به مکه روم و خانه را زیارت کنم و پدر را به دست آورم و در خدمتش بکوشم. فرمود که منادی کنند که هر که را آرزوی حج است بیایند. زاد و راحله بدهم. گویند: چهار هزار آدمی جمع شدند. همه را به زاد و راحله خود به حج برد. امید آن را که باشد که دیدار پدر بیند. چون به مسجد درآمد، مرقّع پوشان را دید. پرسید از ایشان که ابراهیم ادهم را شناسید؟ گفتند: شیخ ماست به طلب هیزم رفته است به صحرای مکه و او هر روز پشته­ای هیزم آورد و بفروشد و نان خرد و بر ما آرد. پس به صحرای مکّه بیرون آمد. پیری را دید که پشته هیزم گران بر گردن نهاده می‌آمد. گریه بر پسر افتاد. خود را نگاه می‌داشت و در پی او می آمد تا به بازار درآمد و او آواز می‌داد و می‌گفت: من یشتری الطیب بالطیب؟ مردی بخرید و نانش داد. آن را سوی اصحاب برد و پیش ایشان بنهاد و به نماز مشغول گشت. ایشان نان می‌خوردند و او نماز می‌کرد. و او یاران خود را پیوسته وصیت کردی که خود را از امردان نگاه دارید و از زنان نامحرم خاصه امروز که در حج زنان باشند و کودکان باشند. چشم نگاه دارید. همه قبول کردند. چون حاجیان در مکه آمدند و خانه را طواف کردند و ابراهیم با یاران همه در طواف بودند، پسری صاحب جمال پیش او آمد. ابراهیم تیز تیز در وی بنگریست. یاران دیدند. چون آن مشاهده کردند از او تعجب کردند. چون از طواف فارغ شد گفتند: رحمک الله. ما را فرموده بودی که به هیچ زن و امرد نگاه مکنید و تو خود به غلامی صاحب جمال نگاه کنی؟ گفت: شما دیدید؟ گفتند: دیدیم. گفت: دست بر خاطر نهید که در گمان ما آن فرزند بلخی ماست که چون از بلخ بیرون آمدم، پسری شیرخواره گذاشتم. چنین دانم که این غلام آن پسر است و پسر خود را هیچ آشکارا نمی­کرد تا پدر نگریزد. هر روز می آمدی و در روی پدر نگاه می‌کردی. ابراهیم بر آن گمان خود با یکی از یاران بیرون آمد و قافله بلخ طلب کرد و به میان قافله درآمد. خیمه‌یی دید از دیبا زده و کرسیی در میان آن خیمه نهاده و آن پسر بر آن کرسی نشسته قرآن می‌خواند. گویند بدین آیت رسیده بود: «انما اموالکم و اولادکم فتنة». ابراهیم بگریست و گفت: راست گفت خداوند من جل جلاله. و بازگشت و برفت و آن یار خود را گفت: در آی و از آن پسر بپرس که تو فرزند کیستی؟ آن کس درآمد و گفت: تو از کجایی؟ گفت: من از بلخ. گفت: تو پسر کیستی؟ سر در پیش افکند و دست بر روی بنهاد و گریه بر او افتاد و بگریست. گفت: پسر ابراهیم ادهم. و مصحف از دست بنهاد و گفت: من پدر را ندیده‌ام، مگر دیروز و نمی دانم تا او هست یا نیست و می ترسم که اگر بگویم بگریزد که او از ما گریخته است. مادرش با او بهم بود. درویش گفت: بیایید تا شما را به نزدیک او برم. بیامدند. ابراهیم با یاران در پیش رکن یمانی نشسته بودند. ابراهیم از دور نگاه کرد. یار خود را دید با آن پسر و مادرش. چون زن ابراهیم را بدید، صبرش نماند. بخروشید و گفت: اینک پدر تو. جمله یاران و خلق به یکبار در گریه افتادند و پسر از هوش برفت در گریه. چون به خود بازآمد بر پدر سلام کرد. ابراهیم جواب داد و در کنارش گرفت و گفت: بر کدام دینی؟ گفت: بر دین اسلام. گفت: الحمدلله. دیگر گفت: قرآن می دانی؟ گفت: می دانم. گفت: الحمدلله. دیگر گفت: از علم چیزی آموختی؟ گفت: آموختم. گفت: الحمدلله. پس ابراهیم خواست تا برود. پسر دست از وی نداشت و مادر فریاد می کرد. و او پسر در کنار گرفته بود. روی به آسمان کرد و گفت: الهی اغثنی. پسر اندر کنار او جان بداد. یاران گفتند یا ابراهیم. چه افتاد؟ گفت: چون او را در کنار گرفتم مهر او در دلم بجنبید. ندا آمد که یا ابراهیم تدعو محبتنا و تحب معنا غیرنا؟ یعنی دعوی دوستی ما می کنی و با ما بهم دیگری را دوست می‌داری و به دیگری مشغول می شوی و دوستی به انبازی کنی و یاران را وصیت کنی که در هیچ زن و کودک نگاه مکنید و تو بدین کودک و زن درآویزی؟ چون این ندا شنیدم دعا کردم و گفتم: یا رب العزّه. مرا فریاد رس. اگر محبت او مرا از محبت تو مشغول خواهد کرد یا جان او بردار یا جان من. دعای من در حق او اجابت یافت. اگر کسی را از این حال عجب آید گوییم از ابراهیم عجب نیست قربان کردن پسر را» 

همون آرزوی فبلی 

تذکره الاولیا در خیلی جاها با اعتقادات شیعی نمیخونه، خیلی ازینایی که ذکرشون گفته شده در عصر خودشون فقط صوفیان عابدی بودن که اتفاقا گاها خیلی هم نفهم بودن، و کسی مثل حسن بصری تو قضیه امامت بسیار لنگ میزنه،  بعضی جاها انگار داری از یه وهابی دوآتیشه با همون اعتقادات سلفیگری مطلب میشنوی، مثل بعضی قسمتای داستان رابعه

در هرحال بنظر میاد از نظر اعتقادات شیعه خیلی کتاب غنی نباشه

سلام چقدر دوست داشتم بلد باشم در مورد این مطلبت یه نظرِ خوب بدم.

نشد.

مرسی آقا گل به فکر واداشتی منو

خیییلی قشنگ بود!!

+به خدا من این متنای سخت رو بهتر از بعضی شعرای نو میفهمم.

البته به جز سهراب سپهری و نیما یوشیج که عاشق اشعارشونم،ولی مفاهیم شعرای اونا هم سخته برام،بعضی موقعا از شدت تخیلی که به کار بردن مفهوم شعرو گم میکنم :|

از نظر ادبی که تذکرة الاولیا عالیه، اصلا حال آدمو خوب میکنه

باتشکر

@هویج

هویج بشی الاهی :)

تو هم انشااله خاکشیر بشی :)) 

(خاکشیر حداقل ی خاصیتی داره) 

...............................................................

پیرمرد نازنینم ! 

ظاهرن نتونستم درست توضیح بدم :(  [تقصیر این مرتضای ورپریده ست]

ی کمی اش هم مال سلولهای خاکستری ست :))  و از پاسخت فهمیدم ک فرستنده ایراد داره نه گیرنده ی آقاگلم :) 

بزار اول کتبی ک عطار از اونها سود برده و این تذکره رو ب این زیبایی نوشته بنویسم ـ اللمع ، شرح تعرف ، طبقات الصوفیه ، حلیةالاولیا ، رسالة قشیریه و کشف المحجوب . 

منظور منم از قیاس دو متن اصلن درمورد عرفان و تصوف نبود و نیست بلکه بررسی و تطابق بینامتنی و تسلط این مرد (عطار) رو میخاستم یگم (ک ظاهرن موفق نشدم)

کمترین تصرف رو در نقل قولها داره ،عبارت‌های ترجمه شده از عربی رو با رعایت ویژگی‌های ایجاز و دستوری و بلاغی زبان فارسی ب گونه‌ای در میان سایر اجزای شرح حال  نوشته ک یک دست بودن متن رعایت شده 

امیدوارم ک اینبار موفق شده باشم :)) اگر باز هم فرستنده خرای هست 

[تقصیر این مرتضاست]

برای تولدت شاهنامه خانلری رو برات میفرستم (بخون و حالش رو ببر) میدونم هربار ک دستت بگیری یادی از من میکنی ک همین مرا بس است

 پیر شی جوون الهی !

سلام پیرمرد

مخاطبش خودش برش داشت فوش را :)

و جواب داد

من احساس می‌کنم که ادبیات گذشته، به خصوص قرن ۶ و ۷ خیلی رسا و بلیغ بوده است و البته مخاطبین اون ادبیات در همان دوره مردم عادی نبوده، بلکه اهل علم مخاطب بوده‌اند و این زبان رایج بین خودشان بوده. حتی شاهنامه‌ هم مخاطبی عام نداشته بلکه برای فهم عوام احتیاج به پرده‌خوان بوده. (البته اهل علم آن زمان در حوزه‌ها بودند)

از زمان مشروطه و کمی قبل‌تر آن به این طرف است که مخاطب نویسندگان مردم عمومی شدند و ادبیات فقط در محیط اهل علم باقی نماند و به کوچه بازار هم کشیده شد و امروزه هم که احساس می‌شود که اهل علم (چه حوزه و چه دانشگاه) خود را مخاطب ادبیات نمی‌بینند و همچنین ادبیات معاصر هم مخاطبان خود را اهل علم نمی‌پندارد. تا حدی که نه تنها بعضی‌ها رشته ادبیات را پایین و بی‌ارزش می‌دانند بلکه آثار ادبی را بی ارزش و خوانندگان آن‌ها را هم بی‌علم می‌پندارند.