دو کلمه حرف حساب

مخالفم. عمیقا مخالفم. من میتونم به اندازه ی یک کتاب هزار و صد صفحه ای بنویسم و فلسفه چینی کنم از خود زندگی بودن فوتبال. این همانی بودنش، نه شباهتی ساده‌.

من تقریباً اصلاً فوتبالی نیستم ولی بعضی شخصیت های فوتبالی رو خیلی دوست دارم، نه فقط چون مربی یا فوتبالیست خوبی هستند، بلکه فراتر از اون تفکر و فلسفه ای هستند برای خودشون و دیگران. از جمله همین فرگوسن. یه زمانی دلم میخواست عکسشو بچسبونم رو دیوار اتاقم، این پست یادآوری خوبی بود :) من از دیدن این آدما انگیزه میگیرم برای ادامه ی زندگی

از کل فوتبال یه بیرانوند و علی دایی میشناسم

و مسی و رونالدو

همین!

اولین و آخرین باری هم که فوتبال دیدم جام جهانی ایران و آرژانتین بود.

تمام!

شاید فوتبال شبیه ترین مفهوم به زندگی نباشه ولی بنظرم زندگی شبیه فوتبال هست. بنظر من همه چیز شبیه مفهوم زندگیه، هر چیزی که برا خودش موجودیت و هویت پیدا کرده شبیه زندگیه. اصلا مگه زندگی ترکیب مفهوم های جور واجور اطرافمون نیست؟!

من برداشتم درب و داغانه یا بقیه زاویه دید متفاوتی دارن؟ 

الان حس میکردم مقصود اینه که فوتبال شبیه زندگی نیست چون زندگی یه دونش هم برا هفت پشتمون بسه و دهنمون اره و اینا! 

دیدم بقیه هی دارن میکوشن اثبات کنن فوتبالم همینه! یعنی برا هفت پشتمون یه بارش بسه و اینا؟

و اینکه اره واقعا اقاگل! هیچی شبیه زندگی نیست! 

من بیشتر با این بحث موافقم که بخاطر داشتن یک قهرمان و حس تعلق به آنها بیشتر دنبال فوتبالیم. چرا هیشکی بازیکنای معمولی و کارگر فوتبالو دوس نداره چون همه دنبال یه نفرن که شبیه قهرمانا باشه البته فارغ از هیجان منحصربه فردی که در هیچ حا با این چگالی پیدا نمیشود

سلام آقاگل

از این ور هم می‌شه بهش نگاه کرد که شاید برای مایی که بیرون اون زمینیم اصلا شبیه زندگی نیست و بیشتر شبیه داستانه یا شبیه نگاه کردن به زندگی باقی آدما ولی برای آدمای توی اون زمین واقعا زندگیه و خیلی وقتا می‌تونه همونقدر مزخرف و اعصاب خورد کن و نفرت آور باشه.

واقعا همین یه دونه برای هفت پشتمان کافی است.

این بحث رو بدین عادل؛ از توش چند تا دلال و پشت پرده در بیاره،این جوری فایده نداره:)))

میلانی نیستی آخه.

سلام. 

من نوجوانیم کمی پرسپولیسی بودم... بازی های ملی رو هم نگاه می کنم ولی واقعا نمی تونم اونجوری که برخی از فوتبال لذت می برم، ببرم... گاهی فکر می کنم فوتبال برای خیلی ها خصوصا آقایون، همون کارکرد داستانهاو سریالهای عامه پسند برای خانمها رو داره... کنده شدن از جهان پیرامون، غرق شدن در دنیایی دیگه....

پس این حرف ر نزن آقا نزن! مزخرف تر از این دیگه؟ زندگی رو باخته الان میلان. نه مربی داره، نه مربی که میاره اصلا تاکتیک سرش میشه، نه بازیکن داره، نه مدیر داره، اسپانسر درستی داره. در عمق فلاکتش گرفتاره. هر بازی نمیگی همین یه بازی کم بود؟ همین چارتا کم بود که اضافه شد؟ افت پیونتک احمق کم بود؟ زلاتان تموم شده کم بود؟ از همه مهم تر همین پیولی رو کم داشتیم با اون کارنامه ی افتخارآمیزش تو اینتر و لاتزیو؟ 

این فقط سطح فوتبال. اگر در جهت عمق دار شدن و چین خوردگی های سطح بخوای کنجکاوی کنی: یک- تاکتیک ها و تخصص فوتبالی. دو- آنچه پشت پرده ی کثیف فوتباله، از قتل های دسته جمعی و شاخ و شونه کشیدن کشورها با فوتبال برای هم تا پول شویی و صادرات موشک هسته ای؛ میبینی که باز نمیشه گفت این زندگی نیست. نمیتونی معترض نباشی به اینکه فوتبال رو از زندگی جدا کنید بذارید کیف کنیم بی پدرا!

شایدم یکی از قشنگیای این زندگی مزخرفه!