اگر فوتبال یکی از خدایان اسطوره‌ای بود، یقیناً این یک دقیقه و سی ثانیه می‌شد آیینی برای بزرگ‌داشتش. آن‌وقت ما باید جمع می‌شدیم توی یک استادیوم بزرگ و نی انبان می‌زدیم و جمبو جمبولیلا می‌خواندیم و روی سکوها می‌رقصیدیم تا خدای فوتبال را برای بازگشت دوباره‌اش یاری کنیم. درست مثل این یک دقیقه و سی ثانیۀ بالا.
قرنطینه رو میشه یجوری تحمل کرد ولی فوتیال ندیدن رو نه:)
نمیدونم شما برنامه فوتبال ۱۲۰ رو میبینین یا نه..
دیشب دقیقا بازی ای رو نشون داد که من برای منچستر اشک ریخته بودم! وقتی منچستر برد ولی سیتی قهرمان شد تو ۲ دقیقه...و من رفتم رو تخت و خوابیدم!!! فهمیدم از سال ۲۰۱۱ طرفدار فوتبال و منچسترم! اون بازی هم مال ۲۰۱۲ بود... یادش بخیر چقدر حرص خوردم...کلیپ اون بازی هم تو برنامه پخش شد و ذخیره ش کردم :دی
چقدر سخته بدون فوتبال واقعا...دلم تنگ شده!
آقا باش، حتی بدون تماشاگر، ولی باش لطفا:(
آقاگل ! این جمبولیلایی که دیدن چندین باره اش حالم را خوب کرد راهم را به حکایت پس از آن بست .
خوب باشی !
اون که بلههه
ولی خدایی دلتون میاد؟ :دی
گمونم بازی های آلمان از ۲۷ اردیبهشت شروع میشنا :))
نه بابا کدوم کری آقاگل! من اهل این چیزا نیستم اصلا... شما که منو میشناسین :دی
