- آقاگل
- يكشنبه ۲ شهریور ۹۹
حضور یک زن روی نیمکت فوتبال مردان حتی در قرن بیست‌ویکم هم چندان طبیعی به نظر نمی‌رسد. (لااقل من به جز یکی دو مورد چیزی به ذهنم نمی‌رسد. آن‌ها هم اغلب پزشک یا دستیار پزشک بودند.) سال‌هاست که مربی‌ها یکی پس از دیگری آمده و رفته‌اند. اما کاتلین کروگر همچنان مدیر تیم مانده است. زنی در سایه و دور از فضای رسانه‌ها. کمتر کسی برای مصاحبۀ قبل و بعد از بازی به سراغ کاتلین می‌رود. سوپراستار زمین بازی و رسانه‌ها نیست؛ اما در عوض حسابی بازیکنان و مربی‌ها به او اعتماد دارند. کاتلین ده سالی میشود که روی نیمکت تیم بایرن مانده و سابقه حضورش از بسیاری بازیکن‌های تیم هم بیشتر است.
او یک بار در روزهای جوانی ورزش کاراته را رها کرده و به تیم زنان بایرن مونیخ پیوسته است. اما حتی در آلمان صنعتی هم هنوز فوتبال زنان سرطفیلی فوتبال مردان حساب میشود. اگر فوتبال مردان کباب غاز باشد، فوتبال زنان چیزی شبیه تخم مرغ نیم‌روست. همین هم شد که کاتلین یک روز تصمیم گرفت فوتبال را رها کند و برای خواندن مدیریت بین‌الملل وارد دانشگاه شود. بعدها اما مدیر تیم بایرن از او دعوت کرد تا به عنوان دستیار کنارش باشد. پیشنهادی که خیلی زود با موافقت کاتلین مواجه شد. برای کاتلینی که از وقتی دست چپ و راستش را شناخته، بایرن عضوی از خانواده‌اش بوده، حضور در باشگاه به هر شکلی که باشد هیجان‌انگیز است. سه سال بعد وقتی مدیر تیم از باشگاه رفت، زندگی برای کاتلین بیست و هشت ساله نه تنها سخت نشد، بلکه میزان هیجانش بیشتر هم شد. در سال 2012 کاتلین به طور رسمی مدیر تیم بایرن مونیخ شد و حالا هشت سال از دوران مدیریت او روی نیمکت بایرنی‌ها می‌گذرد.
خلاصه اگر امشب بایرن قهرمان شد و یک جایی دیدید تلویزیون دارد تصاویر آهستۀ گل‌ها را بی‌جهت پخش می‌کند، احتمالاً دوربین‌های تلویزیونی روی تصویر زنی زوم کرده‌اند که دارد با بازیکن‌ها بالا و پایین می‌پرد. یا اگر بایرن باخت و قهرمان نشد و باز دیدید که تلویزیون ما دارد تصویر آهستۀ گل‌ها را پخش می‌کند، احتمالاً دوربین‌ها زنی را نشانه گرفته‌اند که یکی یکی دارد دست بازیکن‌های تیمش را می‌گیرد، از زمین بلندشان می‌کند و به آن‌ها می‌فهماند که: «هی گایز! دنیا هنوز هم ادامه دارد.»
