الهی! نام تو ما را جَواز و مهر تو ما را جَهاز؛ الهی! شناخت تو ما را اَمان و لطف تو ما را ایمان؛ الهی! فضل تو ما را لَوا(نشانه،پرچم) و کنف(سایه،جانب) تو ما را مَأوی(پناهگاه).
الهی! ضعیفان را پناهی، قاصدان را بر سر راهی، مؤمنان را گُواهی. چه بود که افزایی نگاهی...
اِی جملۀ بی کسان عالم را کَس
یک جو کَرَمَت تمام عالم را بَس
من بی‌کَسم و کَسی ندارم جز تو
یارب تو به فریاد من بی‌کَس رَس
الهی! اِی کریمی که بخشندۀ عطایی؛ و اِی حکیمی که پوشندۀ خطایی؛ و اِی اَحدی که در ذات و صفات بی همتایی؛ و اِی خالقی که راهنمایی؛ و اِی قادری که خدایی را سزایی؛ به ذاتِ لایزالِ خود و به صفاتِ با کمالِ خود و به عزتِ جلالِ خود و به عظمتِ جمالِ خود که جانِ ما را صافیِ خود ده؛ دلِ ما را هوایِ خود ده؛ چشم ما را ضیاءِ خود ده؛ و ما را آن ده که آن به.
یا رب تو مرا اِنابَتی روزی کن
شایسته خویش طاعتی روزی کن
زان پیش که فارغ شوم از کار جهان
اندر دو جهان فراغَتی روزی کن
