دو کلمه حرف حساب

غرق شدن توی دنیای داستان ها لذتیه که سخت میشه از طریق دیگه ای به دستش اورد .

با شخصیت های داستان ها زندگی کرد . خاطره ساخت . تجربه کسب کرد . از بعضیهاشون جداشد و با بعضی هاشون موند .

تا چندبار زندگی کنیم...

و این زندگی کردن قطعا از دل قصه‌ها میاد...

یک زندگی رو چندبار زندگی کردن...

تنها نویسنده‌ای که از تموم شدن کتاباش خوشحال می‌شدم جین آستن بود. خیلی زجر آوره برام نوع روایتش. دو نفرو می‌خواد بهم برسونه، 600 صفحه سنگای الکی می‌ندازه 😒 با احترام به طرفدارانش البته :دی

اونایی هم که آخرش شخصیت اصلی رو می‌کشن یا یه جوری سربه نیستش می‌کنن که من مجبور نباشم نگران سرنوشتش باشم رو هم دوست دارم :)))

جالبه که بسیاری از پژوهشگران علوم انسانی، میشینن رمان های مختلف رو میخونن. همین روزا همکاری دارم با یکی از اساتید پژوهشگرِ خیلی خوب. یک بغل رمان از عصر روشنگری داده دستم که اکثرشون هم زبان اصلی هستن و گفته یک سال فرصت داری بخونی و اون چیزایی که میدونی به دردمون میخوره رو علامت بزنی. مثلا تو کدوم کتاب در مورد رادیکال های طبقه کارگری مثل تاماس هاجسکی که قبل به دنیا اومدن مارکس بودن و بعدا افکار مارکس رو تشکیل دادن و مارکس اون افکار رو جمع کرده و مانیفست داده نوشته، جز رمانی که اومده از مبارزات بریتانیایی ها با اقتصادسیاسی کلاسیک  حرف زده؟

خوشه‌های خشم یکی از این مدل کتابهاست.

 من موقع رمان خوندن شب‌هایی بوده که تا صبح نخوابیدم که کتاب رو تموم کنم، اجباری هم نداشته‌ها فقط کنجکاو بودم و نمیتونستم بخوابم، چه اشک‌ها و هق‌هق‌هایی که با رمان‌ها نکردم، چه دلبستگی‌هایی که با رمان‌ها پیدا نکردم؛ دنیای رمان‌ها واقعا یه دنیای جذابیه:)