سرکانیان جایلهِ جیان وَکنّییان لَه قطارِن دیسا
چولهِ هِشِن مَقَل دَوِن گرییهِ مییان قاره قارن دیسا
دایگا شِوین نان دبیژهِ اخینهِ سا خااَویژهِ له لو له لو له لو
دستی ته خئو جان تا لَه کارِن گُل لهَ سر کِیمران وَ هزارِن
آو لَه سَر گانیانآو لَه سَر گانیان دا زَلاله
آو لَه سَر گانیان دا زَلاله
خاشیا خَلگا مهَ بی زوالهَ خاشیا خَلگا مهَ بی زوالهَ خئو جان
وه لنگی ته چارُق بیدّاو دندوره داو آی شِوان آی شِوان
ژه واری خا، دور نَکَوی ، زلّهَ نَوی آی شِوان آی شِوان
دایگا شِوین نان دَبیژهِ اَخینهِ ساخا اَویژهِ له لو له لو له لو له لو
وَرَ شوان دیسا ، بَروَ گینان زَحمتا تَه گییان آنــیَه بینان
وَرهَ وَرهَ وره وَرهَ وَرهَ وره لَه کامایی وَرهَ وَرهَ وره لَه کامایی
ساتهَ چای دم گِمهَ وستییایی ساتهَ چای دم گِمهَ وستییایی
بر سر چشمه، جوانان کوهستان خنده رو به قطار ایستاده اند.
بر دامنه های سرسبز گله گوسفندان به استراحت نشسته است.
سر و صدای گوسفندان به راه است.
مادر چوپان نان می پزد و زیر لب با خود زمزمه می کند.
خدای من، تا دست مهربانی تو درکار است،
کوه و دامنه های ان پوشیده از هزاران هزار گل خواهد شد.
همچنان که آب چشمه هایمان هم زلال است.
خوشی این مردمان از کرم و محبت تو تو بی زوال خواهد بود.
چاروق و پاتاوه ات بر پای است...
آهای چوپان، آهای چوپان، آفتاب ظهر هم مانند تنور داغ شده.
از سرزمین خود دور نیفتی به دلیل خستگی و گرمای هوا.
مادر چوپان نان می پزد و زیر لب با خود زمزمه می کند.
بیا چوپان به سمت سیاه چادر ها.
تو زندگی بخشیده ای به عشیره ات.
بیا بیا بیا بیا بیا بیا …! بیا دیگر، کجا مانده ای؟
بیا خسته ای برایت چایی دم کنم.
