همراه با مناجات سحرگاهی-سحرگاه هفتم

الهی! مشرب¹ می‌شناسم، امّا واخوردن نمی‌یارَم، دل تشنه و در آرزوی قطره‌ای می‌زارَم²، سِقایَة³ مرا سیری نکند من در طلب دریایَم، بر هَزار چَشمه و جوی گذر کردم، تا بود که دریا دریابَم. در آتش عشق غریقی دیدی؟ من چنانم؛ در دریا تشنه‌ای دیدی؟ من آنم؛ راست به متَحَیِّری مانم که در بیابانم؛ فریاد رس که از دست بیدلی در اَفغانم⁴.

یاد تو اَنیس خاطر غمگینم

بی یاد تو یا هیچ کسی ننشینم

با یاد تو فریاد تو دارم شب و روز

شمع غم توست بر سر بالینم

1-آبشخور 2-زاری می‌کنم 3-ظرف آبخوری(آبشخور) 4-زاری(ندبه)

س.ن:

الهی... در دریا تشنه‌ای دیدی؟

همراه با مناجات سحرگاهی-سحرگاه ششم

الهی! از خاک چه آید؟ مگر خطا، و از علّت چه زایَد مگر جَفا، و از کریم چه آید جز وفا.

الهی! باز آمدیم با دو دست تُهی، چه باشد اگر مرهمی بر خستگان نهی.

الهی! گَنج درویشانی، و زاد مُضطَرانی¹، و مایۀ امیدگانی، و دستگیر درماندگانی. چون می‌آفریدی جوهر² معیوب می‌دیدی، می‌برگزیدی، و با عیب می‌خریدی و بر گرفتی و کَس نگفت که بردار، اکنون که برگرفتی بِمَگذار و در سایۀ لُطف‌ات می‌دار و جز به فضل خود مسپار..

گر آب دهی نهال خود کاشته‌ای

ور پست کنی بنا خود افراشته‌ای

من بنده همانم که تو پنداشته‌ای

از دست مَیَفکنم چو برداشته‌ای

1- بیچارگان 2- اصل و اساس

همراه با مناجات سحرگاهی-سحرگاه پنجم

خدایا! نه شناخت تو را توان¹ و نه ثنای تو را زبان و نه دریای جلال و کبریای تو را کران²، پس تو را مدح و ثنا چون توان؟ تو را که داند که تو را دانی تو، تو را نداند کس، تو را تو دانی و بس...!

الهی! اول تو بودی و آخر تویی، همه تویی و بس، باقی هَوَس.

ما را سر و سُودای کسی دیگر نیست

در عشق تو پَروای کسی دیگر نیست

جز تو دگری جای نگیرد در دل

دل جای تو شد جای کسی دیگر نیست...

1- قدرت، طاقت. 2-کناره

س.ن: دوستی خواسته بود که از متن‌های اینجا استفاده کنه. باید بگم نشر مناجات‌های سحرگاهی به هر شکلی، با منبع، بی منبع، در کانال، اینستاگرام یا هر مکان و شبکۀ مجازی دیگه‌ای نه فقط مجازه، که مستحب هم هست! و باعث خوشحالی بنده هم خواهد شد.

همراه با مناجات سحرگاهی-سحرگاه چهارم

خداوندا! تو ما را جاهل خواندی، از جاهل جز جفا چه آید...؟

الهی! فریاد از این خواریِ خود، که کَس را ندیدم به زاریِ خود، فریاد از این سوز که از فوت تو¹ در جان ما، در عالم کس نیست که ببخشد به روز و زمان ما.

در عشق تو که مست و گهی پَست شوم

وز یاد تو که نیست و گَهی هَست شوم

در پَستی و مَستی ار نَگیری دستم

یکبارگی  ای نگار از دَست شوم

1-درگذشتن تو، از یاد بردن تو

همراه با مناجات سحرگاهی-سحرگاه سوم

الهی! هرچه بی‌طلب به ما دادی، به سزاواری(لیاقت) ما تباه مَکُن؛ و هرچه به ما کردی از نیکی، به عیب ما بُریده مکن؛ و هرچه نه به سزای(پاداشت) ما ساختی، به ناسزائی(نالایقی) ما جدا مکن.

الهی! آنچه ما خود را کِشتیم به بر میآر و آنچه تو ما را کِشتی آفت ما را از آن باز دار، من چه دانستم که مُزدور(مزدبگیر) را اوست که بهشت باقی او را حظّ(لذّت) است و عارف اوست که در آرزوی تو یک لحظه است، من چه دانستم که مُزدور در آرزوی حور و قصور(قصرها) است و عارف در بحر عیان غرقۀ نور است.

یارب تو به فَضل مُشکلم آسان کن

از فضل و کَرَم درد مرا دَرمان کن

بر من مَنگر که بی‌کَس و بی هُنرم

هرچیز که لایق تو باشد آن کن...

همراه با مناجات سحرگاهی-سحرگاه دوم

الهی! نام تو ما را جَواز و مهر تو ما را جَهاز؛ الهی! شناخت تو ما را اَمان و لطف تو ما را ایمان؛ الهی! فضل تو ما را لَوا(نشانه،پرچم) و کنف(سایه،جانب) تو ما را مَأوی(پناهگاه).

الهی! ضعیفان را پناهی، قاصدان را بر سر راهی، مؤمنان را گُواهی. چه بود که افزایی نگاهی...

اِی جملۀ بی کسان عالم را کَس

یک جو کَرَمَت تمام عالم را بَس

من بی‌کَسم و کَسی ندارم جز تو

یارب تو به فریاد من بی‌کَس رَس

همراه با مناجات سحرگاهی-سحرگاه اول

الهی! اِی کریمی که بخشندۀ عطایی؛ و اِی حکیمی که پوشندۀ خطایی؛ و اِی اَحدی که در ذات و صفات بی همتایی؛ و اِی خالقی که راهنمایی؛ و اِی قادری که خدایی را سزایی؛ به ذاتِ لایزالِ خود و به صفاتِ با کمالِ خود و به عزتِ جلالِ خود و به عظمتِ جمالِ خود که جانِ ما را صافیِ خود ده؛ دلِ ما را هوایِ خود ده؛ چشم ما را ضیاءِ خود ده؛ و ما را آن ده که آن به.

یا رب تو مرا اِنابَتی روزی کن

شایسته خویش طاعتی روزی کن

زان پیش که فارغ شوم از کار جهان

اندر دو جهان فراغَتی روزی کن