بین بیم و امید که معلق می شی دیگه از همه جا می بری، دیگه هیچ کسی نیست که بفهمه تو رو که بتونه کمکت باشه، کنارت باشه.

اون موقع است که دوباره سرت از زمین میره سمت آسمون.

فرقی نمیکنه اعتقاداتت چقدر باشه، روش ان فکر باشی یا نباشی. متدین باشی یا ننباشی، خدارو قبول داشته باشی یا نداشته باشی.

سرت ناخوداگاه میره سمت آسمون، یچیزی از درونت میجوشه.

اون موقع است که فقط اون رو میفهمی.

و تنها اون موقع است که قطب نمای دلت تنظیمه....