کدو قلقله زن ندیدی یه پیرزن؟

صادقانه بگویم. نه عنوان ربطی به پست دارد و نه آنچه می‌نویسم را می‌شود یک پست حساب کرد. فقط در یک عصر تابستانه هوس آش رشته کرده‌اید؟ خب من هم دلم خواست پنل وبلاگم را باز کنم، دکمۀ ارسال مطلب جدیدش را بزنم، عنوان پستم را بگذارم "کدو قلقله زن ندیدی یه پیرزن؟" و بعد روی دکمۀ ذخیره و انتشار کلیک کنم. همین.

س.ن: یکبار رفیقی گفت هیچ‌وقت کاری نکن که نیاز به عذرخواهی داشته باشی. الآن هم قصد ندارم عذرخواهی کنم. اصلاً از این کلمه بدم می‌آید. از کلمۀ ببخشید هم. اصلاً قتل که نکردم. فقط دلم خواسته یک پست با این عنوان داشته باشم. 

مخاطب شناسی پیشرفته

اسم پست خودش گویای مطلب هست. موضوع از این قراره که وبلاگ‌نویسی یک رابطۀ دو طرفه است. یک طرف این رابطه من هستم و نوشته‌هایی که گاه و بی‌گاه می‌نویسم و یک طرف مخاطبی که شما باشید. برای همین علاقه‌مندم بهتر طیف مخاطب‌های اینجا رو بشناسم. پس اگر این مطلب رو می‌خونید به این چند سؤال پاسخ بدید. کمتر از یکی دو دقیقه وقت می‌گیره. ارادتمندم.

«سؤال‌ها»

س.ن: فکر کنم سه چهار ماه پیش دکتر میم پستی مشابه این پست گذاشته بود. همون زمان منم به همچین چیزی فکر کردم. ولی گویا فکر کردنم نزدیک سه چهار ماهی طول کشیده. 

یک دو سه چهار تا هفت نوشت!

1- سه روز اینترنت خونه قطع بود. در این سه روز چندتا کتاب خونده باشم و چندتا کار نصف و نیمه رو تموم کرده باشم و چندتا فیلم دیده باشم خوبه؟ 

2- هنوزم اینترنت خونه قطعه البته. فقط خدا سایه اینترنت خونۀ همسایه رو از سر ما کم نکنه! البته همسایه‌مون غریبه نیست. آشناست. به عبارتی می‌شه خواهر مادرمون. به عبارت دیگر خالۀ بندۀ نگارنده. به شکل دیگری بخوام توضیح بدم ما مستأجر هم‌ریش یا همون باجناق پدریم. به هرحال؛ همسایه جان اگر اینجا رو خوندی راضی باش.

3- فیلم The Man Who Invented Christmas رو اگر ندیدید ببینید. 

4- کتابخانۀ بابل از بورخس رو اگر نخوندید بخونید.

5- آهنگ فیلم desperado رو اگر نشنیدید بشنوید.

6- ماه‌گرفتگی هم پنج روز دیگه است. فراموشتون نشه.

7- حرف دیگری نیست. همین.

ما هیچ ما شربت خاکشیر

از دیگر کرامات شیخنا اینکه قصد داشت قالب وبلاگ سخن‌سرا را تغییر دهد. ولی بی‌حواسی کار دستش داد و قالب وبلاگ خویش را پراند.

هشتگ با غم‌انگیزترین حالت وبلاگ چه کنم؟

لیترهای هدر رفته و فرهنگ احمقانه

باید فکری به حال کم آبی کرد. برای یک دوش گرفتن ساده، خوردن یک لیوان آب، یک مسواک زدن ساده، لیتر لیتر آب هدر می‌دهیم. سالانه بیش از سی درصد از آب کشور به خاطر لوله‌کشی‌های فرسودۀ شهری هدر می‌شود. و درست چند کیلومتر آن‌طرف‌تر از ما، کسانی هستند که آب برای خوردن هم ندارند. آب همیشه در دسترس‌ ما بوده. ماشین شسته‌ایم، قالی شسته‌ایم، حیاط و کوچه‌‌مان را آب‌پاشی کرده‌ایم. و چون ارزان بوده، ارزشی هم برایش قائل نبوده‌ایم. این دیگر نه به حکومت ارتباطی دارد و نه به دولت حاکم. این ناشی از فرهنگ مزخرف و احمقانه‌ای است که ما داریم. این ناشی از شعور فردی و اجتماعی ماست. خودتان که وضع کشور و حکومت را می‌بینید. لااقل، کمی مراعات کنید. آب را بی‌رویه مصرف نکنید. به خودتان رحم نمی‌کنید به آن بخت‌برگشته‌هایی رحم کنید که یک روز خدا شهرشان را آزاد کرد ولی هیچکس برای آبادانیش پا پیش نگذاشت. به آن بخت‌برگشته‌هایی که این روزها نه هوا دارند و نه حتی آبی برای خوردن.

ثبت در هزار و دویست و پانزدهمین مطلب وبلاگی

امروز صبح ساعت پنج و چهل و پنج دقیقه، درست لحظه‌ای که از خواب بیدار شدم، دلم برای تک تک آدم‌های گذشتۀ زندگیم تنگ شد.

‌Under Repair

چند روزی، یا شاید چند هفته‌ای نخواهم بود. نه به این دلیل که جای خاصی باشم یا دسترسی به اینترنت نداشته باشم. نه. تنها به این دلیل که دوست ندارم بنویسم. اصلاً بهتر است بگویم چند روزی یا چند هفته‌ای نخواهم نوشت. البته که وبلاگ‌هایتان را خواهم خواند و گهگاه کامنت هم خواهم گذاشت. 

در این مدت اگر کاری داشتید در تلگرام یا اینستاگرام هستم.

از خدا بترسید درباره فقرا و تهیدستان

راستش امسال نه دل و دماغ رفتن به مسجد را داشتم و نه حتی فرصتی پیش آمد که بتوانم با صداوسیما همراه باشم. امروز صبح اما، وقتی خوابم نمی‌برد و افکاری پراکنده در ذهنم می‌چرخید، وصیّت حضرت امیر را خواندم. وصیت‌های آن کوچه‌گردان عاشق را. می‌گوید: «خدا را، خدا را! درباره «یتیمان»، مبادا گرسنه و بى ‌سرپرست بمانند.» و باز می‌گوید: «از خدا بترسید، از خدا بترسید! درباره «فقرا و تهیدستان» و آن‌ها را در زندگى خود شریک کنید.»  

بیش از این هرچه بگویم شعارست. و نتیجه‌اش جز طولانی‌تر شدن پست نیست. پس مستقیم می‌روم سر اصل مطلب. جمعیت امام علی(ع)، یکی از تک جمعیت‌های مردم‌نهاد و زندۀ کشور است. جمعیتی که اصلی‌ترین اهدافش را می‌توانید در کلیپ زیر ببینید.

دریافت

شیوه‌های زیادی برای کمک به جمعیت وجود دارد؛ که می‌توانید داخل سایت با آنها آشنا شوید.

و اینکه بنویسید، بنویسید. رسالت قلم ما وبلاگ‌نویس‌ها جز نوشتن نیست. معرفی و تبلیغ حرکت‌های مثبت اجتماعی در فضای مجازی، کمترین کار و جزئی‌ترین کاری است که از دست ما برمی‌آید. اگر این را نیز دریغ کنیم، الحق دور از انصاف است.