اندر سخنان "شیخ اجل سعدی شیرین سخن" کاوش می نمودیم.
اندر این کشفیات به حکایتی برخوردیم با این مزمون:
"فقیهی پدر را گفت هیچ ازین سخنان رنگین دلاویز متکلمان در من اثر نمی‌کند به حکم آن که نمی‌بینم مر ایشان را فعلی موافق گفتار"
باری، حال خوشی بهمان دست بداد و به قول عرفا دامنمان از دست بشد.
در پی سخن گهربار "شیخ شیرین بیان" در اطراف خود بنگریستیم و بدیدیم سخنوران را که از شش جهت بر ما شوریده و هر یک سخنی گزاف گویند! که هیچ بر دل ما نشیند.!!!
دست خوش یا شیخ...
اساسا مردم از دید ما به دو دسته و خورده ای تقسیم می شوند!!!!
دسته اول که ادعای روشنفکری دارند که ما آن ها را روش ان فکر می خوانیم.
دسته دوم مردم عادی که ما معتقدیم کار عامی نبود جز خری و خر خری
و دسته خورده ای!!!! که آنقدر محدود هست تعداد اعضایش که اصولا می توان با یک فرض مهندسی از آن ها صرف نظر نمود!
پس در کل شد دو دسته...
سکوت همیشه نشان دهنده رضایت نیست.
گاه نشان دهنده نا امید شدن از سطح شعور طرف مقابل است.!!!
گرچه دانشجو وظیفه اصلی‌اش دانش پژوهشی و دانش جویی است. علم و دانش را فراگرفتن. عالم و فرهیخته و نخبه شدن. اما این تنها وظیفه یک دانشجو نیست. دانشجو به دانشگاه نمی‌آید که از لحاظ علم و دانش پله‌های پیشرفت را طی کند. او می‌خواهد از لحاظ فرهنگ، از لحاظ احساس مسئولیت، از لحاظ مشارکت اجتماعی، از لحاظ نقادی، نقادی قدرت، دانشجو در پی حکمرانی و تصرف میز قدرت نیست. در پی عالم شدن است. به گزارش تـــــسنیم، روحانی ادامه داد: دانشجو بهترین منتقد پرنشاط از دولت است. قدرت و حاکمیت نقد می خواهد. حاکمیت، قدرت و همه آنها که صاحبان قدرت در جامعه هستند، باید به نقد افتخار کنند که بالاتر از پیامبر کسی نداریم و او در میان اصحابش و یارانش نقد و اظهارنظر را آزاد گذاشته بود. و مولای ما امیرالمومنین نیز در دوران حکومتش از نقد نقادان استقبال می‌کرد. دولت به سهم خودش از نقد استقبال می کند و دانشجو علاوه بر مسئله دانش پژوهی و یادگیری علم و دانش و رسیدن به مرتبه کمال باید احساس مسئولیت کند.
دانشجو باید بداند عضو این جامعه است؛ از محیط اجتماعی داخلی و خارجی تاثیرپذیر است و اتفاقا دانشگاه جایگاه و قدرتی است که می تواند تاثیرگذار در جامعه، در حکومت و در اداره کشور باشد. مگر می شود دانشجویی در دانشگاهی درس بخواند و فقط به فکر واحد باشد؟ واحدهایی که گذرانده و واحدهایی که باید بگذراند. مدرکی که باید بگیرد. می شود دانشجویی در دانشگاه باشد و نسبت به مسائل مهم جامعه‌اش بی‌تفاوت باشد؟ می شود دانشجوی کشور ما نسبت به آینده وضع آب در کشور، وضع محیط زیست در کشور، وضع انرژی در کشور، یا در بخش نرم‌افزاری، وضع فرهنگ در کشور، وضع آسیب های اجتماعی در کشور بی تفاوت باشد؟ مگر شدنی است؟
مگر می شود ما در یک جامعه ای زندگی کنیم و نسبت به مسائلی که سرنوشت خودمان، خانواده‌مان، ملتمان، جامعه‌مان، منطقه‌مان را تحت تاثیر می‌گذارد بی تفاوت باشیم؟
خدایا شکرت.
بالاخره مجوز نشریه مون صادر شد( البته گوش شیطون کر!!!)
ماهم اینکه این اتفاق خجسته (البته برای ما و نه برای دشمنان ما!!!) دقیقا روز شانزده آذر اتفاق افتاد رو به فال نیک می گیریم. باشد که سبب رستگاریمان گردد...
به امید خدا طی چند روز آینده اولین شماره را منتشر خواهیم نمود.
بزنم تهمت و بهتان و چو گویند مزن!
بکشم جیغ
و
زنم داد
که آزادی نیست...
س.ن: جیغ و داد در راه است...
سلام.
این روزا همه از شیب ملایم میگن و از قیمت نون و سی درصد!!!
اما برا من چند تا سوال پیش اومده...
همین جور یه باره.
قیمت یه روز زندگى چنده؟
ما که قیمت همه چیز رو با پول می سنجیم تا حالا شده از خدا بپرسیم:
قیمت یه دست سالم چنده؟
یه چشم بى عیب چقدر مى ارزه؟
چقدر باید بابت اشرف مخلوقات بودنمون پرداخت کنیم؟
قیمت یه سلامتى فابریک چقدره؟
چیه...؟
خیلى خنده داره نه؟
قیمت یه لیتر بارون چنده؟
قیمت یه ساعت روشنایى خورشید چنده؟
قیمت یه کیلو مهربونی چنده؟
چقدر باید بابت مکالمه با خدا پول پرداخت کنیم؟
یا اینکه چقدر بدیم تا بى منت نفسمون رو، با طراوت طبیعت پر کنیم....
تموم قشنگى هاى دنیا مال ماست.
مجانى مجانى...
بی تورم...
