این چیزی هست که من اسمش رو میگزارم معجون عجیب دنیای فوتبال.
برادران ژاکا، یکی در تیم ملی سوئیس و دیگری در تیم ملی آلبانی!
مادرشون هم در بین تماشاگرها نشون داده شد. روی پیرهنش نقش هر دو پرچم آلبانی و سوئیس بود.
باز بیاید بگید فوتبال زیبا نیست :)
اینکه میگم فوتبال زیباست به این دلیله که هیچ معادله ریاضی وجود نداره تا بتونه این بازی توپ و میدان رو پیش بینی کنه. اینقدر غیرقابل پیش بینی که تیمی مثل لستر با یک دهم هزینه و با پنج صدم درصد شانس قهرمان لیگ انگلیس بشه. و اینقدر غیر قابل پیش بینی که استقلال خوزستان اصلی ترین مدعی قهرمانی لیگ خودمون باشه. تیمی که سال قبل تا مرز سقوط پیش رفت ولی در حال حاضر روی مرز قهرمانی گام بر میدارند. تیمی که یک دهم سرخابی های پایتخت هزینه کرده و به حق شایسته قهرمانی اند. و اینقدر غیرقابل پیش بینی که سرخ آبی های پایتخت هر هفته جایگاهشون دستخوش تغییر بشه، روزی این ها خوشحال و روز دیگر اون ها.
به همین دلیل فوتبال هنوزهم زیباترین رقابت دنیاست.
از دیگر خبر های فوتبالی این چند وقت. فدراسیون فوتبال با سیاست پوتین مدودف دستخوش تغییرات شد! و خبرها حاکی از آن است که جناب تاج رو به آبدارچی فدراسیون کرده و گفته:"حوصله اساس کشی نداریم! فقط تابلوی اتاق بنده را با جناب کفاشیان عوض کنید!" :))
خبر دیگر رونمایی از زیرپیراهنی جدید تیم ملی بود! با طراحی ویژه. از اونجایی که قبلا سرمربی تیم اعتراض کرده بود لباس های تیم رو وقتی می شوئیم آب می روند!(البته که به زبان انگلیسی!) نتیجتا فدراسیون نشین ها به فکر تولید لباس پنبه ای افتادند تا این مشکل نیز به خوبی و خوشی حل و فصل بشه و ظاهرا که شد!
باری،اگر فردا پس فردا دیدید جماعتی زیرپوش به تن و بوق به دست در خیابان ها جولان می دهند و نعره می کشند! آرامشتان را حفظ کنید و بدانید اتفاق خاصی نیافتاده است، فقط تماشاچیان تیم ملی اند که برای تشویق به ورزشگاه می روند.
لسترسیتی قهرمان شد! (تیمی که به تازگی به لیگ برتر انگلستان صعود کرده بود.)
تیمی که شانس قهرمانیش یک به پنج هزار بود! با بازیکنانی که قیمتشان حتی کمتر از یک بازیکن تیم های مطرح بود! اما به جایش تا دلتان بخواهد رویا پرداز بودند! آنقدر رویاپرداز که رویای دو صدم درصدیشان را به واقعیت تبدیل کنند!
تیمی که ثابت کرد فوتبال هنوز هم زیباست...
مرسی آقای رانیری
خیلی ساده بگویم بردیم.
زیبا و خاطره انگیزهم بردیم.
چهار - دو پرسپولیس، عددی که هم یاد و خاطره کاپیتان و عدد 24 را در دل هواداران زنده کرد و هم یاد و خاطره عدد شش را.
از این که بگذریم ذوق و قریحه مردم رو نمیشه نا دیده گرفت، در همین چند دقیقه کلی پیام طنز به دستم رسید. ^___^
الان حتی بازیکنای بارسلونا هم دارن دربی می‌بینن. آبی‌ها یه طرف نشستن، اناری‌ها یه طرف دیگه. (شوخی جواد خیابانی طور)
دوستان استقلالی هم ناراحت نباشید، بازی است و بقول قدیمی ها بازی اشکنک داره سر شکستنک داره( یا حتی شش تا خوردنک داره!:دی)
امشب که بخوابید(اگر کابوس نبینید!) فردا که از خواب بیدار شوید و بروید سر وقت زندگیتان(اگر دوستان پرسپولیسیتان بگذارند!) نهایتا تا عصر شنبه همه چیز یادتان رفته و باز زمین خواهد چرخید...
غیر ممکن است شما فوتبالی باشید و سیروس قایقران را نشناسید.
قایقران از بزرگان فوتبال ایران بود، اولین شهرستانی که بازوبند کاپیتانی تیم ملی را با افتخار به بازو بست. و با آن بازوبند و گل های زیبایش ایران را در پکن چین صاحب اولین قهرمانی بازی های آسیایی کرد. بزرگمردی که بر خلاف همه بزرگان هرگز نه در استقلال و نه در پرسپولیس توپ نزد و سال های سال کاپیتان تیم قایقرانان و قوهای سپید انزلی بود. مردی که نه تنها خوب فوتبال بازی می کرد و خوب شوت میزد، بلکه مهم ترین خصلتش این بود که خوب مرام پهلوانی را آموخته بود. و همین مرامش بود که او را در یادها ماندگار کرد.
اما سال 77 بهار خوبی برای فوتبال نداشت، خبر کوتاه بود و دردناک...
"سیروس قایقران در روز 18فروردین در یک تصادف رانندگی جان به جان آفرین تسلیم کرد"
روحش شاد و یادش گرامی....
کلیپ، گل زیبای استاد سیروس قایقران عزیز به پرسپولیس با پیراهن ملوان(قوهای سپید انزلی)
دست بر قضا امروز همه چیز دست به دست هم داد تا این بنده نگارنده بار دیگر پای گزارش آن منتقد دفاع خطی، آن سوتی دهنده برتر آن شهره به شهر و کشور سرهنگ علیفر عزیز نشسته و به تماشای بازی لسترسیتی و منچستر سیتی بپردازم!
از شیرین کاری های استاد آنکه در همه گزارشات خود از دفاع خطی انتقاد کرده و حتی مورینیو کبیر را به همین خاطر مربی فوتبال نمی دانند! و معتقدند دو بازیکن نه تنها می توانند بین خود مثلث تشکیل دهند که چه بسا این مثلث به مربع نیز تبدیل شود! (ایسکو و په په یه مثلث تشکیل میدن که تبدیل به مربع میشه !)
بگذریم.
باری، روی سخنم درمورد تیم لسترسیتی است.
شاید باورتان نشود ولی واقعیت این است: لستر تیمی است که در حال حاضر بیش از یک ماه است صدرنشین لیگ انگلستان است! تیمی که اغلب کارشناسان آن را کاندید (خواستم بگویم نماینده، ترسیدم صلاحیتش احراز نشود!) سقوط به دسته پایینتر می دانستند!
تیمی که بیش از آنکه سرمایه داشته باشد و یا بازیکنان عالی همچون رونالدو و مسی و نیمار! روح مبارزه طلبی دارد! بدون ترس مبارزه می کند. و برایش مهم نیست حریف مقابلش شموشک نوشهر است یا بارسلونای اسپانیا.
کافیست نگاهی به این تیم بیاندازید. دروازه بانشان چهار سال قبل از یک تیم دسته اولی اخراج شده! مدافعشان کسی است که الکس فرگوسن در موردش میگوید :" او شبیه هر چیزی است جز یک فوتبالیست! " یکی از بازیکنانش هفت سال قبل به خاطر دزدی تلفن همراه دستگیر شده! و سرمربی اش را مورینیو "پیرمرد بی افتخار" لغب داده است!
شاید قبل تر از این فقط در فیلم ها شاهد چنین تراژدی هایی بودید اما واقعیت امر این است مبارزه مبارزه و مبارزه...
تیمی که در گوشه ای از رختکنش این جمله حک شده است: "بدون ترس!" تیمی که هرگز دست از مبارزه نخواهد کشید.( وام گرفته از +)
و آنچه امروز فوتبال به من آموخت!
اگر انتخاب شده اید و پا به این دنیا گذاشته اید برای خوب بودن باید مبارزه کنید.
نترسید و به مبارزه خود ادامه دهید.
و مطمئن باشید خدای دیروز و امروزتان خدای فرداهایتان هم خواهد بود...!
س.ن: حالم خوب است و خوبتر آنکه خبرهای خوبی در راه است!
سپاس از دوستانی که جویای احوالات بنده بودید.
خوشحالم از بودن در کنار شما.
