فال گلستان سعدی و نکته ای که در آن بود

و امروز که رور آدینه بودی و این بنده نگارنده از سر صبح بیدار بودمی و غرقه در تفکر که چه تحفه آورم مر دوستان تاهم خدا خوش آید و هم خلقش را.

باری، هرچه اندیشیدم هیچ نیافتم، و چون ظهر هنگام فرا رسید به ناچاردست بر دامن جناب شیخ اجل شدیم و تفعلی زدیم مر گلستان ایشان!

و جواب جناب سعدی چنین بود! که افتد و دانید.

"خطیبی کریه الصوت خود را خوش آواز پنداشتی و فریاد بیهده برداشتی گفتی نعیب غراب البین در پرده الحان اوست یا آیت اِنَّ انکر الاصوات لصوت الحمیر در شأن او. 

مردم قریه بعلت جاهی که داشت بلیتش می کشیدند و اذیتش را مصلحت نمی دیدند تا یکی از خطبای آن اقلیم که با او عداوتی نهانی داشت باری به پرسش آمده بودش. گفت: تو را خوابی دیده ام، خیر باد. گفتا چه دیدی؟ گفت: چنان دیدم که تو را آواز خوش بودی و مردمان از انفاس تو در راحت.

خطیب اندرین لختی بیندیشید و گفت: این مبارک خواب است که ددی مرا بر عیب خود واقف گردانیدی، معلوم شد که آواز ناخوش دارم و خلق از بلند خواندن من در رنج، توبه کردم کزین پس خطبه نگویم مگر به آهستگی."

از صحبت دوستی به رنجم 

که اخلاق بدم حسن نماید

کو دشمن شوخ چشم ناپاک 

تا عیب مرا به من نماید

و نتیجه آنکه چون بدیدم چند روزی بیشتر به عید نمانده و شیخ اینچنین پاسخ مرا داده است، پس طبق آن گفته شاعر که فرماید "همانا عید و سال نو اگر موجب بهتر نشدن نباشد پس به چکار آید؟" برآن شدم تا از شما دوستان گرامی که گه خواموش می نشینند و گه فقط دیس لایکی می کنید! و دگر دوستان که همواره به بنده لطف داشته و با نظراتشان زینت بخش مطالب بوده اند آقاگل وار خواهش کنم، هرگونه انتقادی دارید بفرمایید بلکه کوره راه تاریک آینده را برای این بنده نگارنده روشن تر نمایید و موجبات شادی روح و روانمان گردید.

ایام باقی مانده سال به کامتان و به امید آنکه سالی پر برکت در دوران پسا برجام در پیش داشته باشید.

تکرار می کنم، انتقادات خود از این بنده نگارنده را بیان نمایید. (بصورت خصوصی و ناشناس نیز پذیرفته می شود.)

با کمتر از پنجاه سال سابقه!

این تبلیغات و جملات تبلیغاتی هم شبیه شعرنوشت های پشت نیسانه.

دیروز که به اتفاق دوستان در حال گردش بودیم بک مورد از این تبلیغات به چشمم خورد و باعث شد مابقی موارد که قبلا به چشمم خورده بود به ذهنم بیاد!

+ نجاری نادری با کمتر از پنجاه سال سابقه!

که خب مشخصا دو ماه سابقه هم کمتر از پنجاه سال است! نیست؟ :دی

.

+ لولو بیار هولو ببر!

(نمی گم چه مکانی بود البته که تشویش اذهان عمومی و خصوصی نشه!)

.

+به نا امیدی از این در مرو امید اینجاست/ به تعداد تمام قفل ها کلید اینجاست

مغازه کلید سازی! بود. و اصلا ربطی به دولت دهم نداشت در ضمن.

.

+ "غذاخوری غزال" بعد فهرست غذاهاش این بود "زرشک پلو با برنج!"

من دیگه حرفی ندارم!

س.ن :

کانال آقاگل با کمتر از پنجاه سال سابقه!

همراه با جوایز نقدی و غیر نقدی بسیار.

هربار یک برنده خوشبخت! 

فقط یک کلیک تا خوشبختی فاصله است!

+ شماهم اگر از این دست نمونه ها سراغ دارید بنویسید :)

شعرخوانی استاد زرویی عزیز

دوستان تذکر دادن که چه وضعشه آقاگل دم صبح روحیمون رو گرفتی؟! 

 خلاصه که گفتم با یک کلیپ خوب روحیتون رو ریکاوری کنم! 

جهت دانلود با کشیدن یک نفس عمیق کلیک کنید :)

گوش کن ای مدیر بعد از این

نور چشمان من، حسام الدّین

به ریاست اگر شدی منصوب

می شوی بین مردمان، محبوب

بعد از آن می شود به ناچاری

سیل تبریک و تهنیت، جاری

می شود در جریده ها اعلان

بغل کلّ من علیها فان

حضرت مستطاب والای

یا برادر، جناب آقای

چه شکوهی، چه قدّ و بالایی

«چه سری، چه دمی، عجب پایی!»

انتخاب شما ربوبی بود

چقدر انتخاب خوبی بود

دلمان شد به نحو بایسته

شاد از این انتخاب شایسته...

"استاد زرویی نصرآباد"

تشکر از وبلاگ پلاک هفت عزیز که این چند وقت خیلی مفید واقع شدند.

دکمه حذف

گاه با خودم فکر می کنم ای کاش همه مراحل زندگی مثل بیان بود!
یک دکمه ای داشت به نام حذف! که بر روی آن کلیک کنید و بعد بهتان پیغام دهد 72ساعت وقت دارید تا پشیمان شوید! و بعد از آن تمام!
فلمثل دکمه حذف تحصیلات تکمیلی را می زدم و ظرف 72 ساعت آینده، تمام!
تمام.

هشتک نامانا!

تمثیلی از جناب مولانا

 مردی بود طالب گنج که دائماً از خدا گنج همی خواست. و چنین می‌گفت: "خدایا این همه آدم در این دنیا آمده‌ و گنجها زیر خاک پنهان کرده‌اند، این همه گنج در زیر زمین مانده و صاحبانش رفته‌اند، تو یک گنج به من بنمایان." مدتها کار این مرد همین بود و شبها تا صبح زاری می‌کرد. تا اینکه یک شب خواب دید! هاتفی در عالم خواب به او گفت: از خدا چه می‌خواهی؟ گفت: من از خدا گنجی می‌خواهم. هاتف گفت: من از طرف خدا مأمورم گنج را به تو نشان دهم. من نشانی هایی به تو می‌دهم، سر فلان تپه رو و تیر و کمانی با خودت بردار، روی فلان نقطه بایست و تیر را به کمان می‌کن. این تیر هرجا افتاد، گنج همان جاست!

بیدار شد، دید عجب خواب روشنی است. پیش خود گفت: اگر نشانیها درست بود، حتماً می‌توانم گنج را پیدا کنم. وقتی رفت متوجه شد همه نشانه‌ها درست است. روی آن نقطه ایستاد. فقط باید تیر را پرتاب کند،ولی یادش آمد که هاتف به او نگفت تیر را به کدام طرف پرتاب کن. گفت: اول به یک طرف پرتاب می‌کنم، ان شاء اللَّه که همان طرف است. تیر را برداشت به کمان کرد و به قوّت کشید و آن را رو به قبله پرتاب کرد. تیر در جایی افتاد. بیل و کلنگ برداشت و آنجا را کند، ولی به گنج نرسید. گفت: حتماً جهت را اشتباه کرده‌ام. تیر را به طرفدیگری پرتاب کرد، ولی باز به نتیجه نرسید. به هر طرف که پرتاب کرد، گنجی پیدا نکرد. مدتی کارش این بود و این زمین را سوراخ سوراخ کرد ولی به چیزی دست نیافت! و چون ناراحت شد. باز به گوشه مسجد آمد و شروع به گله کرد و مدتها زاری نمود تا باز آن هاتف به خوابش آمد. گفت: حرف تو غلط از کار درآمد. هاتف پاسخ داد: مگر تو چه کردی؟ گفت: به همان جا رفتم، نشانیها درست بود و من نقطه مورد نظر را پیدا کردم. تیر را به کمان کردم و اول به طرف قبله به قوّت کشیدم. هاتف گفت: من کی چنین چیزی به تو گفتم؟ تو از دستور من تخلف کردی. من گفتم تیر را به کمان بگذار، هرجا افتاد همان جا گنج است؛ نگفتم به قوّت بکش. گفت: راست می‌گویی. فردا تیر را به کمان گذاشت و رها کرد، پیش پای خودش افتاد!

 زیر پایش را کند و دید گنج همان جاست.

آنچه حق است اقرب از حبل الورید

تو فکندی تیر فکرت را بعید

ای کمان و تیرها برساخته

گنج نزدیک و تو دور انداخته 

"مثنوی دفتر ششم"

س.ن:

آن کس که ترا شناخت جان را چه کند

فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟

دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی

دیوانه‌ی تو هر دو جهان را چه کند؟

#دیوان_شمس

این پست را حتما بخوانید.

 بدانید و آگاه باشی بازنشر کار خوب سهیم بودن در آن است. پس خوب بخوانید و بعد بازنشر دهید.

سپاس

دنیای رنگارنگ مجازی به رنگ آقاگل

تا مدت ها گمان می کردم دنیای اطرافم یک دنیای ماشینی سیاه سفید است، دنیایی که چارلی چاپلین در عصر جدید به تصویرش می کشد. دنیایی با آدم های صامت و دستگاه های پر سر و صدا! 

باری، از شما چه پنهان بعدها فهمیم مشکل از خودم بود، مشکل از گوش هایی بود که درونشان پنبه گذاشته بودم و چشم هایی که عینکی سیاه ضمیمه نگاهشان شده بود.

بعد از آن یک به یک آدم های رنگی دنیای بیرون را کشف کردم، و دیدم دنیا چقدر جای خوبی است با بودن های گاه و بیگاهشان. آدم هایی که هرکدامشان رنگی خاص داشتند و جایی خاص. کم کم دنیای بیرونی آقاگل پر شد از آدم هایی که دیگر ماشینی نبودند دیگر سیاه سفید نبودند. رنگی بودند. یک طیف رنگی کامل! طیفی که وقتی همه شان کنار هم قرار می گرفند سیاهی خود رخت بر میبست و جز نور و روشنایی نبود.

و اما دنیای مجازی، 

دنیایی تنها با یک فرق عمده با دنیای واقعی.

آدم هایش

آدم های مجازی!

 آدم هایی که تنها از پشت صدها پست وبلاگ هایتان میشناسمتان.

 اینگونه هر کدامتان برای من هزار نفرید در دنیای بیرون. و در چهره هر کسی که خیره می شوم جزئی از این دنیای وبلاگی را در او می بینم، فلمثل در پارک که قدم میزنم مترسک جانمان را میبینم که با She نشسته اند و حرف می زنند. و آنطرف ترش دخترکی را می بینم که دارد به کودکی که در حین بازی پایش کمی خراش برداشته کمک می کند. و گمان میکنم شاید او همان بیست و دو فوریه باشد.

مرد جوانی را می بینم که دارد شعاع انحنای تیر چراغ برقی  را بررسی می کند تا ببیند احتمال سقوط لانه گنجشکی که آن بالا هست چقدر می تواند باشد! و در جا به یاد آلبرت خودمان می افتم. دو خانم را می بینم که در انتظار تاکسی ایستاده اند و باهم گفتگو می کنند و به این می اندیشم که شاید این دو خانومی و khanomi دنیای وبلاگی باشند.

و مردی را می بینم که کیف قهوه ای به دست دارد با کفش هایی که به تازگی واکس خورده اند. به ظاهرش میخورد دکتر سین خودمان باشد.

خانمی را در کسوت یک خبرنگار در گوشه پیاده رو می بینم و درجا شک میکنم، نکند او سوژه نگار باشد؟ هم او که حتی وقتی کسی نبود او بود و الحق وجود این وبلاگ را مدیون او هستم.

و تک تک آدم ها را خوب که نگاه کنی شاید بتوانند یکی از همین آدم ها و دوستان مجازی ات باشند. دوستانی که اگرچه تعدادشان زیاد نیست ولی هر کدامشان دنیایی اند برای خودشان.

یا بهتر است بگویم هر کدامتان دنیایی هستید از مهر و محبت و عشق و زیبایی.

 و هر کدامتان طیف رنگی هستید از این دنیای رنگارنگ...

دنیای رنگارنگ مجازی.

از کلمات فاکتور میگیرم، انتهای کلام و با زبانی ساده: "دوستتان دارم." و امیدوارم هرگز هرگز لبخند از لبانتان محو نشود.

دنیا خیلی جای خوبی است! به خاطر داشتن دوستانی "بهتر از برگ درخت"

"الفقیرالحقیر

آقاگل کبیر"

مصادف با هفده اسفند سال هزار و سی صد و نود و چهار.

جوانی در آستانه بیست و پنج سالگی...

تو از زمان تولد درون من بودی!

وگرنه عشق که اینقدر اتفاقی نیست . . .

س.ن: اینکه فقط شش تا از اسامی ویلاگهایی که هر روز میخونمشون رو در متن آوردم به این معنا نیست که بقیه رو دوست ندارم. به شخصه همه 90وبلاگی که دنبال می کنم را عاشقم. از آقا معلم "مهرجان" مان بگیرید تا، پسرخاله عزیزمان که به تازگی به دنیای وب نویسی وارد شده اند، تا نابغه وبلاگیمان و آسمان آبی وبلاگش که باید اعتراف کنم به نوع فکر کردن طنز آمیزش در مورد مسائل زندگی حسودیم می شود. تا وبی که روز به روز بزرگتر شدن نویسنده اش را با پست هایش حس میکنم، تا روزنوشت های جناب سر به هوا که البته حواسم هست که هر دو روز دارد می نویسد! تا اسپریچو با عکس ساده پروفایل بیانش که هر بار که تصویرش را می بینم ناگاه لبخند می زنم، و تا طلبه او منفی و نقدهای به روز و منصفانه اش و تا همه 90 وبلاگی را که دنبال میکنم و باور کنید دلم نمیخواهد خدایی ناکرده مویی از سرتان کم شود. همه تان را دوست دارم :)

س.ن: هدر مجدد تعویض شد، خیلی خوشگل و دلچسبه ^__^

هدیه ای بود از دوستی در همین دنیای وبلاگستان.

تشکر دوست جانم.

ان شالله پوستر عروسیت رو طراحی کنی و بفرستی برامون:دی

هفت مجرد در پرایدی بگنجند و دو پادشه در اقلیمی نه!

+ خلاقیت از نوع دکتر سین گونه! و آوردن متن به جای عنوان وقتی که عنوانی وجود ندارد!

لوکیشن تاکسی

هشتک تفریح هفت نفره

هشتک پراید

هشتک له شدیم

من چه سبزم امروز

من چه سبزم امروز

و چه اندازه تنم هوشیار است...

"سهراب جان سپهری"

"روز درختکاری" 

س.ن: در مورد هدر وبلاگ (درست میگم دیگه بهش میگن هدر؟!) هم دیروز یهویی تصمیم گرفتم اون "چه دانم های بسیار است و لیکن من نمی دانم" جناب مولانا رو با "برکش ای مرغ سحر نغمه داودی باز" جناب حافظ عوض کنم! و از اونجایی که نه گرافیست ام و نه نرم افزارهای طراحی گرافیکی تو دست و بالم بود با پاورپوینت و پینت شد این بالایی! جا داره بگم خوشا شما که فتوشاپ بلدید :))

هرجای این تصویر کلیک کنید جایزه داره! به همین سوی چراغ دوم لبتابم قسم:دی