- آقاگل
- پنجشنبه ۱۴ خرداد ۹۴
- ۱ نظر
خداوندا! ما عاجزیم از شکرِ نعمِ تو. لسانِ ما و همه موجودات الکن است از حمد و ثنای تو. جز آن که سرِ خجلت به پیش افکنیم و از بی حیایی های خویش عذر بخواهیم، چاره نداریم. ما چه هستیم که لایقِ رحمت های تو باشیم؟ ولی سعه رحمت و عمومِ نعمتِ تو بیش از آن است که در حوصله تقریر اید. «انت کما اثنیت علی نفسک.»[329] خداوندا! سینه سوزناکی به ما عنایت فرما و از آتشِ ندامت، جذوه ندامت در قلبِ ما بیفکن و آن را به این آتش دنیایی بسوزان و کدورتِ قلبیه ما را برطرف فرما و ما را از این عالم، بی تبعاتِ معاصی ببر. انک ولی النعم و علی کل شیءٍ قدیر.[330]
چهل حدیث - آیت الله خمینی (ره)
س.ن: اماما نیستی و ببینی امتی را که قرار بود طلایه داران انقلابت باشند چه با آن کردند. اماما دلواپس حقیقی تویی و شهیدانی که در راه این انقلاب جان ها فدا کردند، تا ببینند عدالت را، هم بستگی ملی را، دفاع از مظلوم را و ...
آه...
چه شد آرمان ها!
اختلاس ، فشارهای اقتصادی بر مردم مظلوم و ریشه کن شدن فقر!، رانت بازی ها، سنگ صندلی به سینه زدن ها و باز مردمی که به سادگی تمام اما هنوز تا پای جان در برابر آرمان هایت ایستاده اند.
اینند مردم واقعی انقلاب.
اماما بر من حق بده که نا امید باشم از گردانندگان کشوری که تو و شهدای پاکمان بنا نهادید.
نا امید از دودستگی ها و زشتی ها و پلشتی هایش. از دلواپسانش و از به اصطلاح روشن فکرانش و از دوستداران مذاکره با کدخدایش طبق الگوی خال هندوی یار و سمرقند و بخارایش، و از....
اماما دلواپسم، و دلواپسیم از جنس خودت است و نه از تبار چو دوست دشمن است های امروزی!
اماما آرمان هایت را، انقلابت را، حرف هایت را دوست داشتم، و خواهم داشتش و تا پای جان بر سرش ایستاده ام. به تنهایی و به کنار از هر جریانی ...
