ما به راه خویش می‌رفتیم، دشمن‌دوستان
خود نمی‌بردند ما را تا دوراهی‌ها اگر
ما سبکباران خاک بی‌نیازی را چه غم
سرگران گشتند با ما پادشاهی‌ها اگر
لذت فرمانروایی غیر ذلت هیچ نیست
در حساب آیند روزی بی‌گناهی‌ها اگر
"فاضل نظری"
یکی از شاهکار ترین اشعار دو قرن اخیر:
"نزدیک ترین نونوایی به خونه ام
لواش می پزه
تو چی؟
نزدیک ترین نونوایی به خونه ت چی می پزه؟
نکنه تو از اونایی باشی
که نزدیک ترین نونوایی به خونه شون
بربری می پزه...
فوق العاده است مرد،
خوش به حالت!"
تفسیر :
در تفسیر این شعر می توان ساعت ها نوشت و باز نوشت و نوشت تا خسته شد! و همچنان مطلب باشد برای نوشتن!
از خط اول شروع می کنیم.
"نزدیک ترین نونوایی به خونه ام
لواش می پزه"
می توان فهمید خانه شاعر جایی است بین شمال و جنوب شهر. جایی که مردم هنوز آنقدری پول دارند تا نان بخورند! و البته نه هر نانی، بلکه نان لواش. که کمترین دور ریز را داشته باشد و قابلیت نگهداری چند روزه را نیز داراست!
قسمت دوم:
"تو چی؟
نزدیک ترین نونوایی به خونه ت چی می پزه؟"
از این قسمت می توان پی برد که پای یک معشوق زمینی در میان است. و شاعر که خوب راه و رسم آشنایی را بلد است سعی دارد تا سر صحبت را با وی باز کند و از طرفی دلش میخواهد بداند وی اهل کجای شهر است؟ پولدار هست یا نیست؟ به درد عاشق شدن می خورد یا نه؟
در قسمت بعد شاعر میفرماید که:
"نکنه تو از اونایی باشی
که نزدیک ترین نونوایی به خونه شون
بربری می پزه..."
از این قسمت به راحتی می توان متوجه شد معشوقه جان اندکی خجالتی است! زیرا به سوال شاعر جواب نداده است و گویا لپ هایش هم گل انداخته. البته که شاعر پررو تر از این حرف هاست و چون سر و وضع معشوق خیلی خوب و مناسب است باز اصرار دارد صحبتش را ادامه دهد تا بلکه وی دلش نرم شده و با شاعر راه بیاید و مراتب آشنایی ظاهر شود. و البته آنچه از بیت بر می آید حدس شاعر این است که معشوقه باید اهل شمال شهر باشد. موضوعی که باعث تلاش بیشتر شاعر می شود هم همین مورد است.
و در پایان :
"فوق العاده است مرد،
خوش به حالت!"
در این قسمت از شعر مشخص می شود که بالاخره معشوق با غمزه ای کوچک با شاعر همراهی کرده و کم کم خجالت را کنار گذاشته است. و نکته دیگر، شاعر دست خودش را در این قسمت رو می کند و جنسیتش در این قسمت لو می رود. ظاهرا او دختری است از طبقه متوسط شهر و در بالای شهر کار می کند، و بخت خودش را در ایستگاه اتوبوسی در شمال شهر جستجو می کند. تأیید کننده این اظهار نظر همان باشد که شاعر گوید که "آیین عشق بازی دنیا عوض شده است" و مطابق این بیت این بار معشوقه نه لیلا و نه شیرین و نه آن ترک شیرازی است که به گوشه لب خالی دارد. بلکه آقازاده ای است خجالتی از شمال شهر که روزها نان بربری می خورد. نانی که متعلق به قشر مرفه جامعه است و دور ریز بسیار دارد!
دشت می رقصد اگر چه پا به پای گرگ ها
گرگ ها گویند : چوپان گله ها را می خورد
سخت می ترسم من از این ادعای گرگ ها!
قصه ی چوپان که " گرگ امد " دروغی محض بود
گرگ ، چوپان است! .... چوپان، ای خدای گرگ ها
می خورد چوپان هر روز بره های چاق را!
تهمت ِ درندگی مانده برای ِ گرگ ها...
گرگ ها در راه و رسم خویشتن صادق ترند
ای دو صد چوپان ِ همچو من! فدای ِگرگ ها
"عهدی ترشیزی"
**************************
+در مورد تصویر، اگر دیدید و دلتان ضعف رفت بنده هیچگونه مسئولیتی در قبالش ندارم!:دی
خدا به حق دل عاشقان سرگردان
مرا به آنچه که بودم دوباره برگردان
به کد خدایی آبادی به دور از عشق!
نه این رعیّت خانه خراب و سرگردان...
یقین که عشق و غمش حکم نان انسان است
ولی امان که اگر در گلو بماند نان
جناب عشق عجب باغبان بی رحمی است
دو لاله چیدن از آن باغ و این همه تاوان!
به قدر قدرت هر کس ستم سزاوار است
مگر که بید چه دارد برابر طوفان
خدا بریده ام از عشق و زندگی دیگر
به آیه آیه توبه به جان الرحمن
و آورده اند که عبد الرحمان جامی(خدایش رحمت کناد) در مجلسی شعر همی خواند و فلبداهه غزل زیر سرود:
